Noord-Thailand en Koh Chang

Reisverslag van onze reis door Thailand in 2010 (route: Kanchanaburi - Ayuttaia - ChangMai - MaeHongSon - ChangMai - Koh Chang - Bangkok)
1 Augustus Klaar voor Vertrek
Rond de middag kon onze vakantie beginnen. Gepakt en gezakt vertrokken we richting Jessie. En daarna op weg naar Düsseldorf. Het verkeer zat mee, Bas kon goed doorrijden. Helaas tè goed, want net voordat we er waren werden we geflitst. Jammer...maar het mag de pret niet drukken. We weten toch pas wat de kosten zijn als we terug komen.
Om 17.30 zaten we allemaal in het vliegtuig, klaar om te gaan. Echter vertrok het vliegtuig nog niet. Met een half uurtje vertragen mochten we uiteindelijk toch de lucht in.
Tijdens de vlucht wilden de jongens eigenlijk niet gaan slapen. Ze wilden niet, ze konden niet, lagen niet lekker, het was niet donker genoeg enz. Uiteindelijk is Timo toch in slaap gevallen en kon Christ'l Kay nog overtuigen om toch nog te gaan slapen en gelukkig heeft hij nog een uurtje geslapen. Jessie kon ook niet meer slapen en heeft maar ge-DSt en film zitten kijken.

2 Augustus Aankomst en tijgers
De ochtend begon dus vroeg…in het vliegtuig. Na een korte nacht arriveerden we om 10.00 uur ’s ochtends, Thaise tijd op Bangkok Airport. We hadden al een chauffeur geregeld die ons naar onze eerste bestemming zou brengen. Na pinnen op het vliegveld en het omkleden van onszelf vertrokken richting Kanchanaburi. Een rit van ongeveer 3 uur. Net voordat onze aankomst bezochten we de Tijgertempel. Dit hadden we vooraf al gepland en hoewel we er onderweg aan twijfelden (iedereen lag te knikkebollen en te slapen) hebben we er goed aan gedaan. We dachten eigenlijk dat een één commerciële bedoeling zou zijn en ja, tuurlijk is dat ook wel een beetje, maar het viel mee: We betaalden de entree en daarna mochten we op de foto met de tijgers. Voor een groepsfoto moest je betalen, maar alleen was gratis. Je werd aan de hand meegenomen naar de tijgers en op een bepaalde plaats gezet. En het waren echt diverse foto’s die ze gemaakt hebben: echt SUPER. De kids kregen nog een extra foto met een monnik en een tijger!
Weer buiten het park stond onze chauffeur netjes te wachten en bracht hij ons naar het hotel. Het vooraf geboekte hotel ziet er heel netjes uit in een mooi aangelegde tuin. Een minpuntje is dat het niet in Kanchanaburi ligt maar daarbuiten en dus wel een beetje afgelegen. Maar alles is tot in de puntjes verzorgd. We hebben er ’s avonds ook gegeten en dat was heerlijk. We gingen vroeg naar bed om zo een beetje slaap en tijdverschil in te halen.

3 augustus Watervallen en boemeltrein
Vandaag hebben we uitgeslapen tot half 9. We hebben de klok rond geslapen en dat nog wel op een HEEL hard matras, auw! Na het rekken van onze spieren hebben we lekker ontbeten. Met een taxi zijn we naar de Erawan Watervallen gegaan. Na een wandelingetje van 20 minuten kwamen we in het National Park aan. Er stond al een bordje ‘beware of monkeys stealing your belongings’. Maar dat ze zó brutaal waren, hadden we niet gedacht: De tas (met daarin nog een halve boterham en diverse pakjes drinken) werd door de aap opengekrabd terwijl Christ’l deze in haar handen droeg. Hij had de boterham te pakken en een pakje appelsap. Hij at de boterham op en prikte een gaatje in het pakje waarna hij de appelsap eruit zoog. Timo huilde om zijn boterham en waarschijnlijk ook de schrik. Het was inderdaad ook best wel angstig. We hebben dus vlug alle andere pakjes weggestopt in de rugzak, zodat die brutale apen die in ieder geval niet zagen zitten. Daarna kon de tocht verder naar het eerste niveau. Een hele mooie waterval, waar Bas is gaan zwemmen. De jongens durfden nog niet. Daarna zijn we nog een aantal etages verder gegaan. Allemaal erg mooi. Daarna is iedereen nog een keer gaan zwemmen. Erg lekker.
Om 13.15 uur stond de chauffeur alweer te wachten en bracht hij ons naar Nam Tok. Daar hebben we eerst wat gegeten (kip met cashew nootjes, of te wel Kai pat mit mong mong) inclusief drankjes voor zo’n 6 euro en, nog belangrijker, het was heerlijk! Daarna kochten we een kaartje voor de trein en ging onze reis van Nam Tok naar Thaikilen. Terwijl Christl stond te filmen, begon de trein ineens met een schok te rijden en viel ze met haar elleboog op de bank. Dat was schrikken! En ook even wat pijnlijk: maar zoals bij de kinderen, even een zalfje er op en dan tandjes op elkaar! De treinreis was mooi. We reden de route die we laatst ook bij Rail Away hebben gezien. Deze ging ook langs de River Kwai en over een brug met een fantastisch uitzicht. Klik hier voor een impressie. Aangekomen in Thaikilen stond onze chauffeur al te wachten op het perron. Inmiddels was het al half 5 en dus een mooie tijd om in het hotel lekker te gaan zwemmen. De kinderen kregen nog een zakje chips van de eigenaresse. Christl werd later nog door Nee ingesmeerd tegen muskietos. Ze mochten er blijven zwemmen tot aan het eten. Timo had het iets eerder gezien, maar Kay bleef zwemmen tot aan het eten. Met de zwembroek aan zat hij aan tafel!

4 augustus Sporen van de oorlog
Vandaag zijn we naar de bekende Hell Fire Pass geweest. Hier zijn vele soldaten omgekomen bij het aanleggen van de spoorlijn. Er moesten hele rotsen worden weggekapt en bruggen worden aangelegd in barre omstandigheden. Deze trail was totaal 4 kilometer, maar wij zouden tot 2,5 kilometer lopen en daar zou de chauffeur klaar staan voor ons. Het was een mooie tocht en de kinderen vonden het geweldig. De treinrails, de bielsen die nog tussen de stenen lagen en het idee dat er soldaten waren geweest vonden ze te gek. Voor ons was het ook indrukwekkend en ook een mooie omgeving om te zien. De tocht ging op en af, over smalle paadjes, trapjes, bruggetjes en rotsen. Na een tijdje vonden we dat het pad er wat minder belopen uitzag, maar wij bleven goed doorlopen. Iedereen raakte een beetje uitgeput, maar we hielden allemaal goed vol. Niemand klaagde! Petje af! We liepen door tot het ‘pick-up point’. Echter…daar aangekomen, was er niemand. Geen enkele taxi, geen andere wandelaars…NIETS! Alleen een paar werkers. Wat nu? We hadden (ja stom) ook geen telefoonnummer van de chauffeur gevraagd. Uiteindelijk zagen we dat de werkers een brombakfiets hadden staan. Dus Bas sprak deze man (met handen en voeten) aan en na even overleggen met zijn collega, zette hij alle rugzakken uit de bak, zodat wij er met z’n allen in konden. En daar gingen we: Een heel eind berg af (zonder brom) en daarna berg op (met brom). Wat geweldig! Wat ontzettend fijn. We hadden er niet aan moeten denken dat we nu dat hele eind weer terug moesten lopen. Bij een steile helling moesten we er weer af, dit moesten we lopen. Nou ja lopen: dat was me een steile klim. Jeetje…maar het klimmen werd beloond. Aangekomen bij het museum/parkeerplaats waren we blij om onze chauffeur weer te zien!
Hierna ging onze tocht naar de Hot Springs. Heerlijk warm water uit de bron, wat een hele heilzame werking zou hebben. Verder kon je je er ook laten masseren en dus hebben Jessie en Christl zich laten masseren. Een echte SUPER goeie massage. Echt waar voor je geld. Zelden zo’n goed gerichte massage gehad! Ondertussen was het gaan regenen. De dames lagen lekker droog. Bas, Kay en Timo waren in het water en vonden het ook niet erg. Met de handdoek over ons hoofd teruggelopen, ijsje gegeten en op weg naar onze volgende bestemming: The Bridge over de River Kwai. Deze bekende brug zijn we over gelopen, want dat hoort er natuurlijk een beetje bij. Daarna nog het straatje in naar de locomotief die Timo zo graag zou willen zien. Uiteindelijk zijn we in Kanchanaburi gaan eten bij Jolly Frog (op advies van Peter) en dat was inderdaad lekker.

5 augustus Een Watjes Dag
Na een verfrissende duik in het zwembad vertrokken we met de taxi naar Ayutthaia. Na twee uurtjes kwamen we aan in de oude hoofdstad van Thailand oftewel het koninkrijk Siam. Na het veilig opbergen van onze koffers bij de Railway Police vertrokken we per tuktuk langs de diverse tempels, of te wel Wats, want Wat is het Thaise woord voor tempel. Veel van deze tempels hadden een beetje weg van Ankor Wat. De laatste tempel die we bezochten was het tempelcomplex met het Boeddhahoofd in de boom gegroeid. Hier waren veel van de tempels behoorlijk vervallen er stonden vaak bordjes met ‘don’t climb up’, wat niet altijd lukte, want voor de kinderen was het één groot speelparadijs. Ze hebben één geluk: ze kunnen nog geen Engels lezen! Hierna hadden we uiteindelijk genoeg getempeld, einde oefening voor de Watjes. Daarna hebben we nog wat door een winkelcentrum en over de markt gelopen. We eindigden op een terrasje waar we diverse behendigheidsspelletjes in de hand gestopt kregen. Jessie kreeg er een aantal zó voor elkaar. En Timo kreeg er ook één spontaan uit elkaar. De kinderen hadden daarna reuze lol met de kindjes van de eigenaar (of de buren): Ze speelden met speelgoed schietgeweertjes rondom en in een geparkeerde tuktuk..
Daarna liepen we de straat over naar het treinstation. Onze trein zou om 19.45 uur vertrekken. Nadat we een hele Nederlandse delegatie hadden gesproken, kwam er op het bord te staan dat onze trein vertraging had. Om 20.30 uur kwam dan toch onze trein en konden we eindelijk vertrekken richting Chang Mai.

6 Augustus Aankomst in Chang Mai

Een best korte nacht, maar al bij al toch goed geslapen in de trein. Bas en Christl hebben uiteindelijk samen met de kinderen in één bed gelegen, want de bedden beneden waren breed genoeg. En het leek ons fijner dan dat ze ’s nachts wakker worden en dan niet precies weten waar papa of mama zijn. En nog lekker knus ook.
Aangekomen op het mooie station van Chang Mai, werden we opgehaald door iemand van het hotel. Handig als dat al geregeld is! Omdat het nog zo vroeg was (nog geen 9 uur) moesten we nog even wachten voordat we in onze kamers konden.
Toen we alvast één van de kamers hadden, zijn de kids vast gaan zwemmen. Toen de tweede kamer klaar was is Bas zich ook gaan omkleden en heeft daarna met de jongens gezwommen in het heerlijk zwembad.
Jessie en Christl zijn Chang Mai gaan verkennen. Ineens begon het flink te regenen en zijn ze vlug een restaurant in gevlucht. Het was nog wel vroeg maar we hadden wel al een beetje honger. Het toeval wilde dat het een restaurant/guesthouse door een gepensioneerde Nederlander gerund werd. Hij vertelde van alles over Chang Mai en over zijn leven, dat was wel interessant. We ontdekten ook nog dat er Nederlandse gerechten op de kaart stonden: En nog wel frikadel en kroket! Dus nadat we zelf heerlijke Thaise rijstgerechten hadden gegeten, besloten we dat we daar in de avond maar een terug moesten gaan. De regen was inmiddels ongeveer gestopt en Jessie en Christl konden weer verder op ontdekkingstocht door Chang Mai. Weinig souvenir winkeltjes, wel heel veel ‘kneut’ gezien. Winkels die vol stonden met tafeltjes of stoeltjes die bij ons al lang bij de vuilstort waren gezet. Uiteindelijk waren we om half 4 terug bij het hotel. Na een verfrissende douche en lekker relaxen zijn we aan het begin van de avond weer terug gegaan naar Garden Restaurant om de kids te trakteren op de Nederlandse specialiteiten. Dat was natuurlijk wel een verrassing! Wij hadden nog niet genoeg van de heerlijke Thaise kip met zoetzure saus, green curry of met cashew nootjes. Mmm… alleen daarvoor zou je al naar Thailand op vakantie willen.


7 augustus Na regen komt zonneschijn
Na een lekker ontbijtje zijn we met een taxi naar de Doi Suthep Tempel gegaan. Een bochtige weg naar boven, Kay telde er 100, leidde naar de Tempel met de 300 treden. Hoewel er ook een kabelbaan naar boven is, liepen wij sportieve Nederlanders gewoon de trappen. Al tellende waren we snel boven. Jammer genoeg werd de tempel net gerenoveerd, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben allemaal nog een wens gedaan bij een monnik en een wit bandje om onze pols gekregen waar we eerlijk gezegd de betekenis niet van weten, maar het zal vast wel iets goeds zijn! Toen we op het punt stonden om naar beneden te lopen begon het flink te regenen. Toch maar doorlopen en na 200 treden geschuild onder een parasol en een héérlijke wafel gegeten. Toen nog even langs wat souvenirkraampjes waar Kay en Timo van hun eigen geld (gekregen van Niek en Peter) iets hebben gekocht: Timo een knuffel van een Panda en Kay een gouden boeddhistisch beeldje van een Olifant. Gelukkig kende de ouders de kunst van het afdingen want anders was het te duur geweest, want ze wilden ze erg graag hebben. Maar weglopen doet wonderen!
Daarna gingen met onze taxi naar en paraplufabriekje, waar we uitleg kregen over het maken van parapluutjes (van die Chinese, papieren paraplu’s). Jessie, Kay en Timo hebben er nog een schildering op hun T-shirt laten maken: Jessie van een vlinder en Kay en Timo beiden een draak. Echt héél erg mooi. Dit moet dus blijven zitten in na het wassen, althans, dat hopen we!
Hierna brachten we een bezoek aan het naastgelegen tapijtenfabriekje, waar de verkoper ons prachtige tapijten en shawls wilden verkopen, maar aangezien de tapijten niet konden vliegen hebben we de koop niet door laten gaan.
Inmiddels was de zon heet gaan schijnen en zijn we –na een bezoek aan een grote supermarkt- lekker naar ons hotel gegaan om te zwemmen! Dat hebben we volgehouden tot het begin van de avond waarna we lekker gingen douchen en daarna uit eten bij een Italiaans restaurant!

8 augustus Allemaal beestjes
Vanmorgen werden we om 8.45 uur verwacht door dezelfde taxi chauffeur als de dag ervoor. Dus na een ontbijtje met koffie, toast, croissantjes en sinasappelsap, vertrokken we richting Elephant Camp. Daar konden we eerst zien hoe de olifanten werden gewassen in de rivier. Het water had waarschijnlijk een zeer ontspannende werking, want de olifanten begonnen gelijk te poepen. Een stukje stroomopwaarts stonden ook vrouwen klaar met manden om de grote drollen uit het water te vissen. Hierna begon de show. Ze hadden de olifanten geleerd om allerlei kunstjes te doen, waaronder een schilderij te schilderen en voetballen. Heel knap. Na deze voorstelling stond onze driver weer op ons te wachten en vroegen we hem naar de dierentuin te rijden. Dit was niet helemaal in de richting, maar hij reed er toch naar toe. De dierentuin was groter dan we hadden verwacht. En eigenlijk ook mooier dan we hadden verwacht. Er rijdt een soort tram zodat je langs alle dieren komt (met Thaise uitleg) en je kunt er zelfs met een monorail alles bekijken. Er zitten ook pandaberen, wat natuurlijk heel erg uniek is voor een dierentuin. Uiteindelijk hebben we er zo’n 3 uur rond gelopen en hadden we nog lang niet alles gezien. Maar we het was zulk mooi en warm weer geworden dat we het tijd vonden voor het zwembad bij het hotel.
’s Avonds zijn we met een tuktuk naar het station gereden om tickets te kopen voor de terugweg naar Bangkok. Hoewel dit pas over een aantal dagen is, bleek de nachttrein vol te zitten voor 11 Augustus. 12 Augustus is namelijk de Koningin jarig en hebben ze hier een lang weekend. Volgens onze planning zouden we pas 12 Augustus de nachttrein pakken, maar ook deze bleek bijna vol. Alleen nog plaatsen zonder airco. Toen zijn we naar een reisbureautje aan de overkant van de straat gelopen om te kijken wat het koste om te gaan vliegen. De man zei eerst dat het maar een klein beetje duurder zou zijn dan de trein (ca. 15 euro duurder) dus dat wilden we natuurlijk! Toen hij uiteindelijk onze namen etc. door ging geven aan de maatschappij bleek dat hij zich vergist had. De prijs die hij had genoemd was per persoon, dus bleek het 5x zo duur te zijn. En dan kwam er ook nog een overnachting extra bij. Dus zijn we weer naar het treinstation gelopen en hebben de kaartjes gekocht voor de slaaptrein met ventilator. De slaaptrein met airco op de heenweg was toch véél te koud, dus we gaan er van uit dat dit wel prima is.

9 augustus Een tocht van duizend bochten
Om 9 uur werd onze huurauto gebracht: een Toyota 1.5 Vios. Na de inspectie van alle krasjes (allen volledig in kaart gebracht door het verhuurbedrijf en gefotografeerd door Christl) werd alle bagage ingeladen.
Toen moesten we Chang Mai nog uit zien te komen met de huurauto. Daarin zijn vier moeilijkheden: Ten eerste rijdt het hier links en zit het stuur aan de linker kant. Ten tweede zijn bijna alle straten één richtingsverkeer, ten derde kunnen wij geen Thais lezen en zijn we afhankelijk van de minder aanwezige borden die in ons lettertype is geschreven en last but not least is het op z’n Aziatisch druk: dus de brommertjes, tuktuks, songtaews en fietskarren crossen tussen de taxi’s en andere auto’s door elkaar heen. Maar al gauw waren we buiten de stad.
Toen zaten we eindelijk op de weg naar Mae Hong Son, via Pai, die al vlug de bergen in ging. Een mooie, maar vooral bochtige weg. Met hele mooie uitzichten. Van Chang Mai naar Pai is ongeveer 140 kilometer waar we 3 uur over hebben gedaan. Echter net voordat we daar aankwamen, moesten we een noodstop maken: Kay moest overgeven. We voelden ons er allemaal niet zo heel gezellig bij, bij al die bochten; het remmen en optrekken. Daarna werd Kay nog een keer niet lekker en heeft hij een kwart reistabletje van Jessie gekregen, wat hij stoer wist door te slikken. Ook mocht hij voorin zitten bij Jessie. (Jessie zat al voorin omdat ze vaker last heeft van wagenziekte). In Pai hebben we even een tussenstop gemaakt met heerlijke springrolls en frietjes. Daarna ging het weer en konden we weer verder over de kronkelende bergwegen. Om 17.00 uur kwamen we uiteindelijk in Mae Hong Son aan. Na even zoeken vonden we een hotel met zwembad en een kamer met connecting door; hotel Rooks Holiday. Daarna moesten we even pinnen en natuurlijk eten. We belanden echter bij een Thaise vrouw die een Holland Club van haar koffiebar cq. souvenirshop gemaakt had. Ze had verse appeltaart en een ‘lekker bakkie koffie’. Ze voorzag ons van allerlei informatie voor de volgende dag, zodat we zelf konden rondtoeren met onze auto.

10 augustus Langnekken en bacteriën
Vanmorgen met de kaart bij de hand en de aanwijzingen van onze Holland-vriendin, vertrokken we naar een Langnek dorpje. De route was erg mooi. Leuk ook, want we moesten soms door het water rijden en er stonden olifanten langs de weg of koeien op de weg. De weg werd steeds smaller en spectaculairder, maar ineens was daar een dorpje.
Hoewel we entree moesten betalen (dit zou ten goede komen van het dorpje) viel het toch wel mee met het ‘aapjes kijken’. De mensen hadden er allerlei kraampjes gemaakt waar ze hun (vaak zelfgemaakte) koopwaar hadden tentoongesteld. Ze hadden er ringen liggen die we mochten bekijken en vasthouden, om zo te kunnen voelen hoe zwaar de ringen eigenlijk zijn. Pfff….je zou ze om je nek moeten dragen zeg! Op een gegeven moment was Kay aan het handelen. En nog goed ook! In het Engels, soms een beetje door ons ingefluisterd. Kay kocht een soort houten krabber en Jessie en Christl kochten een katoenen geweven sjaal. Inmiddels was de zon flink heet gaan schijnen en wij stapten weer lekker decadent in onze auto met airco. Op naar een ander dorpje, eveneens aan de grens met Birma, maar toch nog een heel stuk rijden, want we moesten weer terug door Mae Hong Son. Dit keer was het een Chinese nederzetting met rondom het dorpje diverse theeplantages. In het dorpje zelf waren de huisjes gemaakt van leem met ronde Chinees aandoende raampjes en overal Chinese lampionnen. We stopten in het midden van het dorpje en werden in een restaurantje uitgenodigd om thee te proeven. Heel apart en de thee was ook heel erg intens en puur van smaak. Op de terugweg gingen we nog naar een Red Karen dorpje, maar daar was niet veel te beleven. Inmiddels waren we allemaal toe aan een lekkere duik in het zwembad; we hadden immers niet voor niks speciaal een hotel met zwembad genomen.
De jongens renden zowat in het zwembad, zo waren ze er aan toe. Echter…toen ze er in waren zagen we dat het water veranderde van kleur. We vonden wel al dat het water groen keek, maar het werd blauw naarmate de kids bewogen. Dus Christl riep dat ze er absoluut uit moesten komen: Dit was niet goed. Op dat moment zagen we ook dat er niet eens een pomp of iets dergelijks in het zwembad zat. En het was nog warm ook. Wat een bacteriënhaard. Toen we de manager van het hotel er op wezen zij ze ‘O, I’m vellie sollie. I will let it clean. I will call you when ready’ Nou, vrouwke, dat heeft niet zo veel zin: er moet op z’n minst helemaal nieuw water in. Dus we hebben haar even duidelijk gemaakt dat we er bang voor waren dat onze kinderen er ziek van zouden worden. Boven op de kamer de kids gelijk lang en goed gedoucht. Ondertussen belde Peter en die zei dat ze wellicht een beetje cola konden drinken. Alhoewel we ervan overtuigd waren dat ze niets in hun mond hadden gekregen, mochten de heren toch een beetje cola drinken. We hadden gelukkig nog cola zonder prik staan, want anders was de kans heel klein dat ze het wilden drinken. Timo vond het niet lekker, maar Kay daarentegen lustte het eigenlijk wel en begon aan de smaakt te wennen. Na het douchen zijn we maar, enigszins vroeger dan normaal, gaan eten in het beste restaurant van het dorp. Jaja, dat koste een vermogen: Nog geen 12€. Over smaak valt te twisten, maar we hebben lekkerder gegeten hier in Thailand (en ja inderdaad, dat kost ongeveer net zo weinig). Daarna was er nog tijd en plaats over voor een stukje appeltaart en een koffie of cappuccino bij de Holland Club van Mae Hong Son.

11 Augustus Veel Kodak Momenten
De terugweg naar Chang Mai ging –vanzelfsprekend- via een andere weg als die we heen waren gekomen. Bij het plaatjes Khun Yuam draaiden we af. De omgeving was weer prachtig mooi. Vaak riepen we Kodak Moment. Maar ook deze keer was het weer erg bochtig. Kay had al een half reis tabletje op, maar ook nu moesten we noodstop maken. Deze keer was het Timo die moest overgeven. Na deze tussenstop vielen Kay en Timo allebei lekker in slaap, dus merkten ze ook niet hoe afgelegen het inmiddels was geworden. Het onkruid groeide half over de weg en er waren nog maar weinig auto’s, brommers of wat dan ook. Af en toe een vrachtwagentje vol met koolsoorten, maar verder ook niemand of niets. We hoopten alle drie stiekem dat er niets onderweg zou gebeuren en dat de weg in ieder geval niet slechter zou worden. Uiteindelijk kwamen we weer in de bewoonde wereld. Gelukkig! Ineens was er weer volledige luxe beschaving. We stopten bij een 7eleven (supermarkt) en daar konden we zelfs tosti ham-kaas kopen. Lekker! Nadat we nog een heerlijk ijsje na gegeten hadden, vervolgden we onze weg weer. Gelukkig niet meer door zulk eenzaam gebied, maar alles was weer een beetje bewoond en normaal. Bijna in Chang Mai aangekomen, stonden we helaas in druk verkeer, maar gelukkig hadden we de nachttrein niet op de 11e maar op de 12e staan, anders was het een beetje kritisch geworden. Het verkeer en de inrichtingswegen van Chang Mai inmiddels getrotseerd, kwamen we aan bij het hotel. Een heel warm welkom. En na het avondeten (bij de Macdonald) hadden we dat zwembad oh zo verdient! Het was wel een beetje fris, maar de jongens geven daar natuurlijk niet zo veel om. Jessie en Christl vonden dat een mooie gelegenheid om na het douchen zichzelf te laten masseren. De massage was echter een tegenvaller. Dan maar even naar de markt een eindje verderop omdat ze wilden proberen of er nog een T-shirt voor Bas te koop was wat ze eerder op de zondagmarkt hadden gezien. Een T-shirt waar de route en het aantal bochten van Chang Mai naar Pai en van Pai naar Mae Hong Son op stond. Helaas vonden we dat niet meer. Toen we weg wilden gaan, begon het te regenen. En het ging steeds harder en harder. Niet normaal: Het kwam met bakken uit de hemel. En Jessie en Christl maar wachten. Ondertussen stonden de wielen van de brommers al tot de helft in het water. We wilden een taxi of een tuktuk nemen, maar die kwamen inmiddels niet meer door de straten. Of er kwam een met toeristen gevulde volle tuktuk voorbij, die door iemand anders werd geduwd omdat het vanzelf niet meer vooruit ging. We besloten een paraplu te vragen. We hadden ze niet tussen de koopwaar zien liggen, maar wellicht hadden ze er toch voor de verkoop. De marktmensen gaven ons gelijk twee paraplu’s van zichzelf. Als we die de volgende dag terug kwamen brengen was het oké. Wat gul hè, wat aardig. En wat een blindelings vertrouwen in de medemens. Daar zouden ze in Nederland nog wat van kunnen leren. Alhoewel ik het zelf in Nederland misschien ook wel niet zou gauw zou doen. Maar deze mensen wel. Kop Koen Ka, dank u wel! En dus vertrokken Jessie en Christl, naar het hotel, één blokje verder: Met het water tot halverwege het kuitbeen onder de paraplu. Aangekomen in het hotel waren ze nog nat, maar niet zo doorweekt als ze anders van deze tropische hoosbui zouden zijn geworden.

12 Augustus Kedeng Kedeng naar Bangkok
Om 12 uur moesten we uit de hotelkamer zijn, dus van te voren konden we nog lekker zwemmen en uitgebreid douchen. Daarna nog even lekker eten, een rondje wandelen, inkopen doen en daarna op weg naar het station. Zoals eerder gezegd was de slaaptrein met airco vol: dus stapten we in de slaaptrein met ventilator. Aiaiai…deze was echter smaller dan en minder lux dan de slaaptrein op de heenweg. En het was bloedje heet. Gelukkig begon de trein snel te rijden en kon er trok er een briesje door de wagon. Ze kwamen rond met de menukaart en hoewel we brood gekocht hadden om te ‘picknicken’ in de trein, bestelden we een Thais diner: Met een soepje vooraf, rijst met twee sausgerechten en ananas als dessert. Het smaakte prima!
Terwijl het buiten donker werd (en dat is hier vroeg, aangezien we dichter bij de evenaar zitten) werden wij een beetje moe en we besloten vroeg te gaan slapen, aangezien de trein de volgende dag ook in de vroege uurtjes aan zou komen. Eerst de kinderen en al vlug daarna wij zelf. Maar wat was het warm. Dat was zweten en afzien. Poeh-poeh! Ook maakte de trein soms vreemde geluiden. Maar uiteindelijk hebben we toch allemaal de slaap weten te pakken, hoewel die bij niet iedereen even lang duurde.

13 Augustus Op weg naar Koh Chang
Timo sliep het langst in de trein. We moesten hem uiteindelijk nog wakker maken, net voor onze aankomst in Bangkok. Aangekomen op het treinstation, begonnen er gelijk taxichauffeurs aan ons te trekken. Ze wilden ons overal naar toe brengen. Maar wij hadden ons eigen plan al klaar. Volgens Peter moesten we naar Victoria Monument, daar gingen diverse minibussen naar Koh Chang voor 300 Baht per persoon (€7 à 7,50 per persoon). We moesten Yui (de Thaise medewerkster van Peter) even bellen zodat zij de taxichauffeur kon vertellen waar we naar toe moesten, Daar aangekomen bleek dat we dit zonder hulp nooit gevonden zouden hebben, want alles stond in het Thais vermeld. Dus ook géén Europese belettering, geen enkele herkenning ‘Koh Chang’ of ‘Trat’ op de borden te lezen alleen Thaise tekens. De niet al te vriendelijk kijkende mevrouw achter het desbetreffende tafeltje gebaarde een beetje moeilijk naar Bas en onze koffers, toen we haar vroegen hoeveel het koste. Jessie en Christl zagen dat ze ook 6 vingers omhoog hield. Bas besloot Yui maar weer te bellen en na wat overleg met deze mevrouw, vertelde ze Bas dat we voor 5 personen moesten betalen, maar dat de kinderen op schoot moesten. Dit kwam omdat de koffers te veel plaats in beslag namen. ‘Unfair’ zei Yui al, maar ja, wat doe je eraan. En laten we eerlijk zijn: met z’n allen voor €35,00 tot 37,50 zo’n 4 uur met de taxi weggebracht worden, is voor onze maatstaven ook niet duur. Een privétaxi zou al gauw €100,= gekost hebben. Gedurende de rit ging het best goed. Bijna iedereen heeft nog even de ogen dicht gedaan om wat slaap in te halen. Op het laatst ging er één voor één een Thai uit en kregen we steeds meer plaats. Net voor de ferry kreeg de chauffeur een telefoontje en ging de rit ineens héél anders: Met piepende banden vloog hij door de bochten, haalde in als een idioot en moest. daardoor soms als een gek op de rem. Dit was echt niet normaal! Wat een halve gare malloot! We waren blij dat toen we de bordjes ‘Ferry to Koh Chang’ zagen staan!
De zee was gelukkig rustig, dus zonder al te veel beweging kwamen we aan de overkant. Zoals afgesproken stond Peter al op ons te wachten. Met tranen in de ogen van ons allemaal zagen we elkaar weer! Slechts een jaar geleden, maar zo veel gebeurd…
Peter bracht ons naar zijn shop in Klong Prao, waar we onder het genot van een biertje en Ice Tea gezellig hebben gebabbeld. Rond de klok van 3 uur zijn we naar Barali Beach Resort gebracht. De entree deed luxe en netjes aan. We werden ontvangen met een heerlijk glas vruchtensap voor ons alle zes. Toen werden we naar onze huisjes gebracht: Wow! Wat een huisjes! We voelden ons de koning en de koningin: In het midden stond een hemelbed en een sofa voor het raam. De badkamer had een bad verzonken in de vloer van terazzo. Eigenlijk was de vloer en het bad uit hetzelfde materiaal gemaakt. De zij- en achterwand van het bad was glas tot aan het plafond en hierachter waren planten aangebracht, zodat het leek alsof je in de tuin ligt te badderen. Boven het bad een grote regendouche. Een wastafelblad van zwart graniet met een opbouwkom en inbouwkraan. Er stond een strandtas klaar met handdoeken en die zullen elke keer vernieuwd worden. En alles is zo mooi! Hier kunnen wij onze tijd vast wel volmaken! Het enige minpuntje is dat het iets verder van de weg ligt, maar we mogen de brommer van Peter lenen, dus dat probleem is opgelost. Daarna zijn we lekker in het zwembad gaan zwemmen. Het zwembad ligt aan het strand en het strand is heerlijk! Het zandstrand loopt langzaam af, dus ideaal met de kinderen.
Nog napratend over alle gebeurtenissen hebben we samen met Babs en Peter gegeten bij Yes’s Bar, waar we vorig jaar regelmatig te vinden waren. Toen enerzijds omdat het tegenover ons hotel ligt, maar vooral omdat ze er zelfs friet met frikadel serveren.
Na een heerlijk bad en/of douche voelden we ons weer helemaal opgefrist. Dus onder het genot van een drankje hebben samen met Peter nog op het terras zitten kletsen.

14 Augustus Lekker chillen
Nadat we lekker op ons gemak zijn opgestaan, gingen we naar het restaurant voor het ontbijt. Een uitgebreid ontbijt! Croissantje, broodjes, toast, pannenkoek, diverse soorten ei, jam, noodles en rijst, cornflakes en diverse sapjes en drankjes, het ontbrak eigenlijk aan niets (behalve de kaas en de Nutella, maar die hadden we zelf bij). Zelfs Timo liep meerdere keren op en neer! Nadat alle buiken goed gevuld waren hebben we onze dag gevuld met zwemmen in het zwembad en in het strand, zandkastelen bouwen en schelpen zoeken. Tussendoor hebben we nog springrolls gegeten van de rijdende loempia kraam. Lekker!
Nog nagenietend van deze heerlijke zonnige dag hebben we gegeten bij Nid: Een restaurant met allemaal spullen aan de muur en het plafond, waaronder heel veel van Bob Marley en bovenal waar je lekker en niet duur kunt eten. Zelfs Kipnuggets voor de kids! Jessie heeft er in het gastenboek zitten schrijven en tekenen, dus voor een ieder die nog eens wil gaan: kijk gerust!

15 Augustus In de Jungle
Wat is er heelijker dan na het uitgebreide ontbijt weer lekker in het zwembad te plonsen? Tot een uurtje of half 3 waren we rond het zwembad en de zee te vinden. Daarna zijn we naar Peters shop gegaan. Daar werden we opgehaald om olifant te gaan rijden. Per ongeluk werden we door een andere olifantenman opgehaald dan de bedoeling was; Chang Chutiman Elephant Jungle Trekking. Deze zit in Klong Prao, maar niet langs de weg. De jeep bracht ons over zandpaden met hulten en bulten bij Chutiman. Bas was een groot gedeelte met de scooter gevolgd, maar op een gegeven moment stopte de jeep en zei tegen Bas dat hij de scooter maar moest parkeren. Wij hadden op dat moment precies hetzelfde idee. Door het water en door de modder gingen we de bult op. Het was er niet druk, geen toeristische bedoeling. We waren de enige klanten. Met de twee olifanten trokken we door de jungle. Ook geen voorgebaand pad, nee, echt door de jungle. De olifant van Jessie en Christl liep vooraf en die vond het ook erg nodig om alles flink te snoeien. Onze Mahout deed erg zijn best om de olifant te laten luisteren. ‘Hoeoe-hoeoe’, klonk het om de haverklap, maar of dit nu werkelijk zin had, dat geloven we niet. Het beest vond het nodig om met z’n slurf de nodige planten en kleine boompjes te ontwortelen. De grote olifant van de mannen volgde gestaag, al plukte hij soms ook wat bladeren en planten. Het was wel een hele mooie tocht, door de bossen van Klong Prao. Je krijgt gelijk het gevoel in Jungle Book te zitten en vervolgens, na het beëindigen van de tocht, wordt je dan (op verzoek) afgezet bij de 7eleven Supermarkt. Aangezien de jeep nog niet terug was, werden we met een andere auto met achterbak teruggebracht. Jessie zat voorin naast de bestuurder. De rest stond achterop in de laadbak. Lekker Thaistyle!
Daarna zijn we gaan eten in Kai Bae, bij Oodies. Een aanrader, want het was lekker!

16 Augustus Onderwaterwereld
Na een vroeg ontbijtje, werden we door de duikschool opgehaald. De auto was deze keer vol met duikflessen en andere duikbenodigdheden: want we vandaag gingen we duiken en snorkelen.
In Bangbao zijn we op de boot gestapt. Na een boottochtje van 3 kwartier, werden wij afgezet bij een eilandje. De rest ging nog even verder. Op dit eilandje waren we nog alleen en mochten de kinderen weer een paar kleine proefjes doen, zoals echter duikers dat doen. Eerst Timo en die vond het deze keer niet eng, wat vorig jaar wel een beetje het geval was. Kay mocht daarna even onder water kijken met de duikfles op: Helemaal op z’n gemak, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. En daar, in zulk ondiep water en zo dicht bij het strand zwommen ook nog twee Nemo’s. Geen oranje Nemo’s, maar zwarte Nemo’s (dus zwart met witte strepen). Daarna ging Peter met Jessie en Bas oefeningen doen en een kleine duik maken. Ondertussen gingen Christl en Kay snorkelen en Timo wisselde het proberen te snorkelen af met spelen op het strand. Vorig jaar vond Kay het moeilijk om te snorkelen, maar deze keer vond hij het geweldig. Zo vrij als een vis zwom hij door het ondiepe water. Zo voor het strand was het ook gemakkelijk om zowel Kay als Timo in de gaten te houden.
Daarna kwam de boot weer en was het tijd om te eten. Dus kwamen we aan boord. Er was een heerlijk rijstbuffetje voor ons klaargemaakt. Voor de kids hadden we zelf croissantje meegenomen, want zij vinden de rijst nie altijd een succes. Verder was er genoeg: koekjes, drinken, snoepjes enz. Na deze pauze voeren we naar een rotseilandje, waar Jessie en Bas gingen duiken met Peter. Ondertussen zouden Christl, Kay en Timo gaan snorkelen rond het eilandje. Een man van de boot deed zijn uiterste best: alles werd goed gedaan en hij ging zelfs mee het water in en zwom met Kay, terwijl Christl met Timo zwom. Toen kwamen Peter, Bas en Jessie weer terug. Met z'n allen nog wat gesnorkeld rond het eiland. Geweldig, wat is het hier mooi!!! Veel koraal, mooie vissen. Kortom: voor iedereen een leuke dag.

17 Augustus Zwemmen & Shoppen’s Ochtends zijn we gaan zwemmen. Nadat we helemaal ingesmeerd waren met factor 20 tot 40, verdween de zon. Wat overigens niet zo heel erg was, want het was nog steeds lekker warm en Jessie en Christl hadden toch gepland om ’s middags te gaan winkelen in Kai Bae. Dus rond de middag in twee partijen op de brommer naar het volgende plaatsje. Even een sandwich gegeten, waarna de mannen weer terug naar Barali gingen. Jessie en Christl hebben het één en ander geshopt, waaronder een nieuwe bikini. Nadat de jongens flink gezwommen hadden, mochten ze van Bas in bad tv. kijken en ranja drinken. Dat was nog eens lekker!
Rond de klok van 5 uur kwamen ook zij naar Kai Bae en hebben we daar lekker gegeten met z’n allen. Het duurste avondmaal tot nu toe, want we aten pizza: Omgerekend wel €26,00 dus we sprongen aardig uit de ban ;-) ! Daarna weer om de beurt op de brommer terug naar het hotel: eerst werden Timo en Christ’l door Bas teruggebracht en daarna zouden Kay en Jessie worden opgehaald. Echter, net voordat we bij de ingang van Barali stonden, voelden we dat de achterband slap werd. Aiaiai…een kapotte band. Wat nu? Na een telefoontje met Peter, kwam de taxi van Scandinavian Chang Diving Center langs: Kay en Jessie werden opgehaald en de scooter ingeladen: die moest gemaakt worden. Met wat Chang biertjes op het terras was het al zo weer vergeten.

18 Augustus Bungelen in Bang Bao
Ontbijten, zwemmen, schelpen zoeken en drijven in de zee…zo begon de morgen! Weer een mooie zonovergoten dag, dus niets te klagen. Rond half 1 zijn we gaan douchen, waarna we met de taxi naar Bang Bao zijn gegaan. Een leuke plaats met een piertje waarlangs allemaal shopjes zitten. Eerst maar even gaan eten bij Buddha View: een bar-restaurant van 3 Belgen. Hier kun je zitten op de grond, met je benen door een gat boven de zee. Echt heerlijk relaxed is dat! Toen zijn we nog even langs de winkeltjes gelopen, maar we konden niet vinden wat we wilden, op een zonnebril voor Jessie na. Daarna hebben we nog even gewacht op Peter, want hij was nagenoeg terug met de duikers en dan konden we met hem mee terugrijden in plaats van met de taxi. Peter was echter niet helemaal lekker, dus dat was wel een beetje sneu.

19 Augustus Op weg naar Bangkok
Bas werd om half 10 opgehaald omdat Peter nog iets moest wijzigen aan de auto: de klep die achterop zat, moest eraf, anders mag hij er niet mee op de snelweg rijden. Dat zou zo gebeurd zijn. Gepakt en gezakt zaten Jessie, Christl en de kids te wachten. Het duurde echter iets langer, want Peter was twee essentiële schroeven kwijt, die er op hoorden te zitten.
Rond de klok van half 1 vertrokken we richting ferry. Onderweg nog naar de bank. Aangekomen bij de ferry konden we gelukkig zowat meteen vertrekken.
De rit verliep voorspoedig. Peter wist het gaspedaal goed te vinden, zo ook de weg naar het hotel. Dit keer hadden we een hotel dat zowat op Khoa San Road ligt, midden in het bruisende hart van Bangkok. Bij de eerste aankomst is de dame achter de receptie niet al te vriendelijk, maar de kamers zijn netjes en groot genoeg.
20 Augustus Fietsen of niet fietsen
De dag begon met mooi weer en het zwembad was gevuld met vers water. Na een lekker verfrissende duik hebben we in onze badkleding zitten ontbijten. Daarna zijn we met de taxi naar Chinatown gegaan, omdat we zouden gaan fietsen. Terwijl we in de taxi zaten, een rit van 45 minuten dankzij de file, begon het flink te regenen. Aangekomen in het Princess China hotel, regende het nog steeds. Om 14.00 uur zou de tocht begin en het hoosde alleen maar erger. Co van Kessel was inmiddels zelf naar beneden gekomen en samen hebben we besloten om de tocht te verzetten naar de dag erna. Over naar plan B: Winkelen! Peter moest naar een winkelcentrum bij het Prince Palace Hotel in de buurt dus de gehele familie ging mee. Daar bleken ook nog een aantal winkeltjes met kinderspijkerbroeken te zijn, iets wat vorig jaar moeilijk te vinden was. We hebben dus nog mooi een paar broekjes ingeslagen! Ook hebben de jongens een voetbaltenue gekregen van Peter. In de winkel waar hij zijn T-shirts kocht, om te laten bedrukken, hadden ze ook kindermaatjes. Timo wilde een tenue van Brazilië en Kay van Inter Milan. Ze waren natuurlijk de koning te rijk! Toen we terug wilden gaan¸bleek dat alle taxi’s vol waren. Na een tijdje gewacht te hebben zijn we een stukje verder gelopen. Nat van de regen waren we inmiddels al, dus dan nog maar een stukje verder, want we zagen dat we helemaal niet zo heel ver meer van Khoa San Road af waren. Over de helft was een McDonalds restaurant en daar hebben we even een pitstop gemaakt en ons avondeten genuttigd. Daarna bleek het gestopt te zijn met regenen. Dus het laatste stuk was gemakkelijker om te lopen. Inmiddels was het al avond, dus voor de jongens betekende dat bedtijd. Peter, Bas, Jessie en Christl hebben op het terras van het hotel nog even een Chang gedronken.

21 Augustus Nu toch wel…fietsen
Heel vroeg uit de veren, dat was waar de dag mee begon: Want ’s morgens hebben we de minste kans op slecht weer in het regenseizoen. De tocht begon om 8 uur dus om 7.15 uur namen we de taxi. In tegenstelling tot de dag ervoor, duurde de rit nu slechts 15 minuten om op de plaats van bestemming te komen. Van Kessel en Co waren nog niet aanwezig in de hotellobby, dus hadden wij nog mooi de tijd om een ontbijtje te scoren bij de 7eleven. Tosti Ham-Kaas en een Pizza Spicy Chicken…Alloy Mak Mak, da’s lekker! Met ons broodje in de hand liepen we door China Town terug naar het hotel. Aangekomen in de lobby bleek dat we dezelfde gids hadden als vorig jaar: Toeketa. Leuk! En vooral ook fijn want zij kan best goed Engels en spreekt ook nog enkele woordjes Nederlands. Ze herinnerde ons nog wel van vorig jaar: Twee blonde mannekes en een Fallang die op Koh Chang een duikschool heeft en een aardig woordje Thai kan! De tocht die we hadden geboekt ging ook door China Town. Iets waar we vorig jaar erg van genoten, echter vorig jaar was dit slechts een klein gedeelte van de tocht. Bas had het deze keer op zich genomen om te filmen. Vorig jaar hadden we dat eigenlijk te laat gedaan, maar nu staat ook China Town op film: Het fietsen door de smalle steegjes, tussen de kraampjes en onder de Chinese lampionnen. Ergens ligt een hond op de weg en het is oppassen voor de ‘hete soep’ of de saté die ze aan het grillen zijn. We moeten even wachten want er komt een brommer aan, volgeladen met dozen voor de verkoop, op weg naar de markt. Ook op de markt is het een gezellige drukte. We komen ogen en oren te kort. Sawadee Ka, de mensen zijn allemaal erg vriendelijk onderweg. Dan stoppen we om iets te drinken. In een piepklein winkeltje waar ze zowat alles verkopen, worden er drankjes gekocht. We mogen ook nog wat de snoepen of eten uitzoeken, maar nog vol van het ontbijt hoeft dat voor ons nog niet. Kay en Timo hebben daar wel oren naar, dus als een kind in een snoepwinkel zoeken ze iets uit. Dit of dat, nee dat is ook wel lekker. Uiteindelijk is het een speelgoed telescoop met fruitsnoepjes erin. Inmiddels is de snoep niet meer zo belangrijk, want de eigenaar van het winkeltje is inmiddels ook op straat komen te staan en heeft wel iets interessants. Het oude mannetje lijkt ineens 50 jaar jonger te worden en gooit knalletjes op de grond. Prrrrrt prrrrrt. Stel je er geen echt vuurwerk bij voor, maar dit soort knalletjes hebben Kay en Timo ook ooit op de kermis gekregen als troostprijs bij het blikkengooien. Dan komt het oude mannetje met een ander doosje. Hierin zitten draadjes die je op de grond moet gooien en er met je voet overheen moet vegen. Het geluid wat er dan komt is van een duizend klapper! Dat is nog eens leuk! De tocht werd vervolgd door de Chinese wijk. Al fietsend kwamen we bij het water: alle fietsen op de boot, want de boottaxi brengt ons naar de overkant. De wijk Thonburi waar we dan in terecht komen is gelijk helemaal anders: een stuk nieuwer, met vele appartementen in de vorm van blokkendozen. We fietsen een stuk langs de rivier op weg naar een tempel. We komen langs een school waar de kinderen uit het raam ‘Hello en Bye bye’ roepen. In de tempel krijgen we uitleg over het boeddhisme van onze gids. Erg interessant. Als we dan naar buiten lopen, wijst ze ons op de voetprint van Boeddha, een replica van de ‘echte’ voetstap van de liggende Boeddha bij Wat Pho. De boeddhisten die naar de tempel komen proberen op deze voetstap een muntstuk op z’n kant te laten staan, als dat lukt, dan heb je een geluksdag. De boeddhisten kopen dan een lot voor de loterij, vandaar dat er ook altijd loten verkocht worden bij boeddhistische tempels. Volgens mij lukte het bij ons allemaal, behalve bij Peter, hij kon er het geduld niet voor vinden! De loten hebben we maar gelaten voor wat ze waren, aangezien wij toch geen Thai kunnen lezen! Daarna gingen we nog met de boottaxi terug en na wat geslinger door steegjes, stonden we ineens weer voor het hotel.
De ochtend was inmiddels al om en nadat we onze buiken gevuld hadden met rijst en noedels, ging Peter weer wat op pad voor het bedrukken van zijn shirts voor de duikschool. Wij gingen met de taxi naar MBK, het winkelcentrum van Bangkok. Groot en overvol was het er. Het was er zogenaamd uitverkoop en er waren diverse pekken met bakken vol koopjes waar velen in aan het graaien waren. Echt dus niet leuk. En de zogenaamde SALES die de winkels er op hadden staan, was nog steeds 3x zo duur als op Khoa San Road. Daarnaast konden we niet vinden wat we wilden en mede door het mierennest gevoel wat ons bekroop, besloten we om weer terug te gaan. We gingen met de tuktuk, tot groot genoegen van Timo en Kay. Bas, Kay en Timo gingen terug naar het hotel om te zwemmen en Jessie en Christl gingen shoppen, wat gelijk ook beter ging op KSR. Helemaal moe en met pijn in de knieën, maar met een paar leuke shirtjes en hemdjes kwamen weer terug in het hotel. Na het eten zijn we met z’n allen, inclusief Peter, nog wat gaan drinken. Onderweg begon het helaas net te regenen, dus het terras werd binnen, maar het was toch gezellig. Bas en Christl gingen met de kids weer terug, want het was inmiddels al half 11. Peter en Jessie bleven nog even daar en dronken nog rustig op hun gemak hun drankje op. Daarna wilden zij ook naar huis. Peter liep de trap af, maar door de regen en het vocht was de houten trap nat en viel hij van bijna bovenaan naar beneden. Jessie, die het hele verhaal van bovenaf meekreeg, was ook flink geschrokken. Peter had enorme pijn aan zijn arm. Onderweg wat ijs gekocht bij de 7eleven en flink gekoeld. Aangekomen in het hotel besloot hij naar bed te gaan. Vanwege de pijn, maar ook omdat hij helemaal moe was. Voor Bas, Christl en Jessie was dit dè kans om uit te gaan. Bas en Peter waren een paar dagen eerder al even bij deze discotheek geweest en Bas wilde dit ons even laten zien: naast de toeristen, waren er in deze discotheek ook veel Thaise dames aanwezig, die probeerden een man aan de haak te slaan. Het was erg grappig om te zien en ook de muziek was niet verkeerd. Ondanks dat we het reuze naar onze zin hadden, hebben we het niet laat gemaakt.

22 Augustus Laatste dag in Bangkok
De Subway verzorgde vandaag onze brunch. Met Peter ging het inmiddels weer beter: Hij was ’s ochtends al met Kay gaan zwemmen, terwijl Timo en Bas op de mannenkamer nog lagen te slapen. Daarna wilden we met de tram langs een sightseeing route. Met de taxi naar het Grand Palace, want daar zou het beginnen. De tram zou elk half uur komen, maar een taxichauffeur zei al dat hij deze dag niet zou rijden. Een gids van het Grand Palace wees ons de opstapplaats en zei erbij ‘If you do not see it, it will not come today’ en inderdaad, na 45 minuten gewacht te hebben hadden we nog steeds geen tram gezien. Helaas. Omdat we allemaal niet zo’n zin meer hadden in één of andere tour waarbij we veel tempels van binnen moesten bekijken, of een tuktuk chauffeur die je door middel van diverse stops wilde overhalen om een pak aan te laten meten of een sieraad te kopen. Dus gingen we terug, wederom met een tuktuk. Met z’n allen langs de kraampjes, waar we voor iedereen nog wat shirts kochten. Daarna hebben we ook nog een houten Boeddha voor Jessie gekocht. Kay en Timo hadden ook nog wat geld gekregen (en verdient) en zij kochten samen een soort van monstertruck auto. Het geld was inmiddels op, dus we moesten stoppen met kopen! Zoals de eerste avond, maar ook de laatste avond vorig jaar, aten we bij New Joe’s, het restaurant/guesthouse waar Peter normaal altijd gaat slapen. Waar we met z’n zessen weer aten en dronken voor zo’n €25,=. Nadat de kinderen op bed lagen hebben we natuurlijk nog wat Chang bier gedronken. Chok Dee, op de leuke vakantie!

23 Augustus Afscheidstranen
De wekker ging vroeg. Half 7. In Nederland is het dan half 2 ’s nachts. Maar van dat tijdsverschil hebben we nu nog geen last. Wel dat het vroeg is. Terwijl Peter de auto ging halen en Bas en de kids gingen uitchecken en de koffers naar beneden brachten, gingen Jessie en Christl het ontbijt verzorgen: Een bestelling van zes broodjes bij de Subway en pakjes drinken van de 7eleven. Het was gelukkig nog niet superdruk in Bangkok en rond de klok van 8 uur waren we al op het vliegveld. Web Check-in, dus we konden aansluiten in de korte rij. Bij de meesten van ons smaakte het ontbijt goed. Kay had honger maar kon zijn broodje niet wegkrijgen. Nadat hij gestopt was met eten, werd hij niet lekker en moest hij bijna overgeven. Het bleef er allemaal nog in en even later ging het ook weer beter.
Toen kwam toch het moment van afscheid nemen. Peter ging weer terug naar Koh Chang en wij moesten door de douane. Afscheid nemen is nooit leuk, maar het moet. Met tranen in de ogen liepen we vlug naar de douane. Daar kwam Christl erachter dat het visumpapiertje (wat in het paspoort was gevouwen) er niet meer in zat. Gelukkig was het geen probleem, het kostte alleen even tijd om het opnieuw in te vullen. Daarna door de controle. Daar ging het ook allemaal niet zo heel snel en soepel. Onderweg stonden er al diverse mensen van Air Berlin ons de weg te wijzen. Toen we aankwamen konden we gelijk boarden, dus dat was wel fijn. We mochten ook nog in een snelle rij als familie met kleine kinderen. Ondertussen hadden we Peter alweer aan de telefoon en daar bleven we om de beurt mee babbelen tot de deuren van het vliegtuig dicht gingen en de verbinding slecht. Ongeveer 20 minuten later dan gepland vertrok het vliegtuig.
Toen het eten kwam had Kay nog steeds geen zin in eten. En hij ging liggen want hij was erg moe. Inmiddels werd het rondbrengen van het eten gestaakt doordat er turbulentie was. Het eten was nog niet opgehaald of Kay moest overgeven. Gelukkig hadden we nu een zakje bij de hand. Nadat zijn buik weer een beetje rustig was, kreeg hij een half reistabletje van Jessie. Hij voelde ook wat warm aan en had hoofdpijn. Met een sinaspril erbij hebben we hem maar even te ruste gelegd. Uiteindelijk ging het na een tijdje weer beter. Zowel Kay als Timo hebben nog geruime tijd geslapen, dus voor hen is de reis ook voorspoedig verlopen. Jessie heeft haar ogen ook nog een tijdje dicht gehad in de hoop van de Migraine af te komen. Helaas moesten we op Dusseldorf ongeveer een uur op onze koffers wachten. Maar dat mocht de pret niet drukken: We hebben allemaal erg genoten van een superfijne vakantie in Thailand!