Mozambique


Onderstaand reisverslag is een onderdeel uit onze zelf samengestelde rondreis Zuid-Afrika & Mozambique. Klik hier voor het eerste deel van onze reis in Zuid-Afrika.

6 augustus (Tofu)

Het inleveren van de auto gaat heel gemakkelijk bij Avis op het vliegveld. Snel vinden we de incheckbalie van LAM, luchtvaartmaatschappij van Mozambique. Rond de klok van 9.30 uur is alles al geregeld. Op ons gemak gaan we door de paspoortcontrole en slenteren lekker langs de shops op weg naar onze gate. Na een vlucht van anderhalf uur in een propellervliegtuig (Bombadier Q400), een broodje gezond, een drankje en een pakje sap, landen we op Inhambane airport. Nou ja, airport is een groot woord, want het is niet meer dan een gebouwtje wat bij de landingsbaan staat. Een beetje hetzelfde als de binnenlandse vluchten in Myanmar. Onze visa voor Mozambique hadden we vooral geregeld, maar toch moeten we nog een formuliertje invullen. Onze taxichauffeur staat al breed lachend op ons te wachten. Hij brengt ons binnen een half uur naar ons strandhuis Corasiida. Mooie grote kamers met een terras en zicht op zee. De jongens kleden zich snel om en gaan vervolgens over de golven springen en in het zand graven, terwijl wij op ons balkon/terras een drankje drinken. Later lopen we naar het dorpje en gaan lekker eten.

6 augustus (Tofu - Ocean safari)
 
We worden wakker van de opkomende zon boven de zee, dus een wekker hebben we niet nodig. We gaan bij de buren, een restaurant annex duikschool, ontbijten. Er staat pannenkoek op de kaart, dus de kids bestellen pannenkoek met suiker. Als de pannenkoek komt, zit er al kaneel op en er wordt een soort van poedersuikerbusje bij gezet. Echter...de poedersuikerbus blijkt een (zee)zoutbus te zijn, waardoor de pannenkoeken nu smaken alsof ze in de zee gedompeld zijn. Gatsie! Maar de ober is heel sportief en zorgt dat er 2 nieuwe pannenkoeken gemaakt worden.
Om half 11 hebben we een Ocean Safari geboekt bij de buurman. We moeten flippers passen, maar het is er allemaal erg rommelig (Peter had het op Koh Chang duidelijk beter voor elkaar!). Gerrit en Annet krijgen nog een snorkelset, maar die krijgen we blijkbaar op de boot. Eerst krijgen we nog een film te zien over do's en don'ts als we bijvoorbeeld een walvishaai zien. Daarna moeten we, via het strand, op de grote rubberen boot springen. De boot heeft twee 100pk motoren en heeft geen zitplaatsen. We moeten onze voeten onder bandjes doen en goed vasthouden aan touwen. De zee gaat behoorlijk tekeer; hoge golven en heel veel deining. Dan zien we ons eerste dier: een bultrugwalvis die op nog geen 4 meter afstand voor onze boot een aantal keren boven water komt! De zoektocht gaat verder en door de flinke deining en golven worden een aantal van ons zeeziek. Jammer genoeg varen we ook nog veel, iets wat ze ons van te voren niet vertelt hebben. Dan zien we een walvishaai en mogen we het water in om te snorkelen. Doordat het waait is het troebel en is het zicht niet optimaal, maar zoveel groter is de verrassing als je dan ineens op 30 centimeter afstand in de brede bek van de (ongevaarlijke) walvishaai kijkt. Ondanks de golven en de wind, kunnen we toch een stukje met het grote dier meezwemmen. We worden nog een paar keer een stukje verder afgezet om opnieuw met dit reusachtige gestippelde beest te kunnen snorkelen. Uitgeput van het zwemmen in de hoge golven, maar vol indrukken hijsen we onszelf weer terug in de boot. Als we weer terugvaren zien we nog diverse bultruggen op afstand en een aantal dolfijnen die blij naar onze boot toe zwemmen. Weer terug op het strand gaan we ons lekker douchen in ons huis en daarna eten we een hapje. We voelen ons alweer een stuk beter gelukkig! 's Avonds eten we in een backpackertentje wat ons aangeraden is door 2 andere Nederlanders die ook op de boot zaten. We schuiven aan bij het tafeltje van dit gezellige jonge Amsterdamse stelletje. Het eten is er inderdaad lekker en de ambiance is gezellig. Met Bob Marley en andere reggae medleys die precies bij de relaxte sfeer van dit plaatsje passen.

7 augustus (Tofu)
 
We beginnen de dag met een zelf gemaakt ontbijtje in ons eigen huisje. Het smaakt voortreffelijk. Lekker gebakken eitje...jam en ardennerpaté, die afkomstig zijn uit een overlevingspakket uit het leger, wat Timo gekregen heeft met een spreekbeurt van Lara op school. Handig!
Daarna besluiten we te gaan wandelen. Met de blote voeten lopen we een heel eind over het strand. Grappig is wel om te vertellen dat het zand hier piept als je erover heen loopt. We kijken naar de hoge golven die op het strand rollen en van alles op het strand achterlaten, zoals kwalletjes en schelpdieren. De duinen hier lijken bijna Nederlandse duinen! Wit zand en duingras er bovenop. De jongens klimmen naar boven en rennen dan er weer heel hard van af. Het wordt steeds warmer, de zon doet flink z'n best. We komen bij Tofinho (klein Tofo) aan en zijn inmiddels toe aan een drankje. We vragen aan een local waar dat kan, want we zien alleen maar strandhuizen en geen enkel restaurant, bar of winkeltje. De beste man meent meteen dat Christ'l een Portugese is, omdat ze een paar woordjes Portugees kan. Een halve minuut lopen zegt hij, daar zit een lodge met een bar. Maar dit blijken er al gauw 6, als we een bordje "bar open" zien staan. Het is echter verlaten en het bordje "bar open" lijkt een permanent bordje wat er altijd staat. Maar dan zien we gelukkig een man in een overal die ons de bar wijst. De Coca Cola is wel op, maar de Sprite en Fanta smaakt ons heerlijk. Hehe wat lekker. Wisselgeld heeft hij ook niet, maar van het restant geld kopen we een fles water...die komt toch wel op! Via het dorpje lopen we terug naar ons strandhuis. We kopen nog wat lokaal brood, waarop we afdingen, want afdingen moet hier op alles, zelfs op brood. Kay en Timo gaan weer snel aan de slag met de loombands, want ze hebben afgesproken met een paar lokale jongens om armbandjes te ruilen. Zo komen we heel relaxed de dag door; een kopje koffie, een biertje, cola of een wijntje op het terras, terwijl de jongens over de golven springen of in het zand spelen. Het leven aan het Mozambiekse strand is goed!

9 augustus (Tofu)
 
Een groot zandkasteel bouwen, dat zouden we gaan doen vandaag. En dat lukte. Met z'n zessen waren we in de weer. Torens met vlaggetjes, canthelen en een gracht, alles er op en er aan. Een mooi bouwwerk was het geworden en het kreeg ook veel bekijks van de mensen die langs kwamen (hierbij moet je niet verwachten dat het strand zo vol is als enig Nederlands strand). Met een heerlijke koffie en cola rusten we uit op ons terras. Vanaf hier heb je een geweldige uitzicht op de zee. Ik weet niet of ik al vermeld heb, hoeveel bultruggen je kunt spotten hier. Soms zie je alleen water spuiten en soms komt er een gedeelte van de walvis boven water uitgesprongen. Overigens allemaal best wel een eindje van het strand af hoor, maar met het blote oog te zien. Echt mooi!

11 augustus (Tofu)
 
Vanmorgen na het ontbijt, werden we verwacht bij de buurman, Tofo Scuba. Nadat we de juiste maten wetsuits hadden meegenomen, klommen we achterop een pick-up. We werden in de buurt van Barra gebracht, samen met Anthony, een freelancer die een film aan het maken is over het natuurgebied, een lagune, en die de trip voor ons geregeld heeft. Daar ontmoeten we onze plaatselijke gids. Van Anthony krijgen we nog een korte 'briefing' met plaatjes zodat het voor de jongens ook te begrijpen is. En dan gaan we op pad.
Het is eb, en alleen met eb kun je de lagune bereiken. We lopen over modder met schelpen en gaan door enkele plasjes water, overblijfselen van de zee. Om 16.00 uur vanmiddag zal het hier 1,5 meter onder water staan. We moesten waterschoenen aan en ze moesten zéker vast zitten met bandjes. Speciaal voor zulke gelegenheden hebben we onze Teva's gekocht, dus dat komt goed. Van tevoren maak je je dan toch een voorstelling en deze voorstelling kwam het dichtst bij wadlopen (niet echt een favoriete herinnering bij Christ'l). Gelukkig was het in de verste verte géén wadlopen en waarschijnlijk hadden we dit eventueel nog wel op slipper gekund.
Na ongeveer een half uur komen we aan op een soort van natuurlijke steiger. De gids wijst ons op een zeester. De natuurlijke steiger blijkt vol te liggen met zeesterren! Blauwe, zwarte, zwart met oranje of bruin met oranje...zoveel zeesterren hebben we nog nooit gezien. (Hebben we er eigenlijk wel ooit één gezien?) We trekken onze wetsuits aan. De Teva's gaan weer aan, de snorkelset op en dan gaan we het ondiepe water in. Omdat het eergisteren volle maan was, is het water niet erg hoog. Over een paar dagen is het blijkbaar hoger, maar dan zijn wij weg uit Mozambique. Onze gids gaat voorop en we zien al vlug héle gave, aparte onderwaterdieren, waaronder zeepaardjes, gele en zwarte frogfish. Een blauwe krab, een ongevaarlijke inktvis die nadat onze gids hem had laten zien en hem de vrijheid weer gaf, een wolk zwarte inkt spoot. Er zitten hier veel zeedieren, waarvoor mensen speciaal hiernaartoe reizen om ze te zien. Ook duikers komen hier snorkelen. Na ruim een uur komen we weer uit het water. Geweldig! En wat een supergids, duidelijk oog voor detail!
We gaan onze weg weer terug over de modderige vlakte. Er lopen wat locals met emmers op hun hoofd, en een eind verderop ligt een boot op het droge te wachten tot het water weer hoger komt. ("Da's ook lastig, als je ergens op tijd moet zijn," aldus Timo). We zien een soort van steen, waar een soort van rode inkt uit komt als we 'm aanraken met de schoen en die door onze gids "box" (??) wordt genoemd, maar waardoor wij nu nog steeds niet weten wat het was. Daarna stappen we weer in de pickup en gaan terug naar ons beachhouse in Tofo. We geven Anthony onze USB-stick en daar zet hij de film op die hij heeft gemaakt over de bijzondere onderwaterwereld van de Lagune. Bij onze buurman eten we heerlijke sandwiches en hamburgers. Van dat snorkelen krijg je honger! Daarna kijken we vanaf ons terras nog ontspannen naar de zee en spotten nog wat walvissen, springen we over de golven van de zee. En wat wordt er hard gelachen als er iemand omvalt! 's Avonds valt voor de zoveelste keer de stroom hier weer uit (wat al een paar keer is gebeurd en blijkbaar hebben we pech, want dat gebeurd nooit zo vaak) en gaan we met onze lantaarns van ons huis (die lijken op een sapcentrifuge...het klinkt raar, maar dit is echt zo) nog even naar het backpackerstentje even verderop. Morgen vliegen we weer terug naar Zuid-Afrika, maar wat hebben we het fijn gehad hier in Mozambique.