Costa Rica

Reisperiode: juli/augustus 2011

Reisroute: Alajuela - Tortuguero - Playa Cocles - La Fortuna - Rincon de la Vieja - Tambor - San Gerardo de Dota - San Josecito - Dominical - Manuel Antonio - La Garita (San José). 

Dag 1: " Inpakken en wegwezen "

We vertekken aan het eind van de middag. De reis gaat een stukje met de auto, vervolgens met de taxi en daarna met de trein. Niet zomaar een trein, nee de ICE. Deze trein rijdt zo’n 300 km per uur! Daarnaast stopt de trein op het vliegveld en is er een aparte incheckbalie voor treinreizigers: hoezo relaxed! Binnen no time zitten we aan een kopje koffie! Dat betekende wel dat we nog wat moeten wachten tot ons vliegtuig vertrekt, wat overigens het allerlaatste vliegtuig is die avond. Langzaamaan lopen we dan maar naar de paspoort controle. Dan zien we allemaal mannen in rode trainingspakken: het blijkt het voetbalteam Bayern München te zijn. Arjan Robben wordt zojuist gefouilleerd! Dat is cool. Kay en Timo zitten tegen de raam aangeplakt. ‘Mama, vlug, pak je fototoestel’, roept onze voetballiefhebber Kay. Schweinsteiger, Ribery en Thomas Müller zijn vervolgens aan de beurt voor controle. Helaas is de grote held Robben inmiddels verder richting vliegtuig. Even lijkt Robben uit het zicht te verdwijnen, maar al vlug spotten we hem een eindje verder. Om de beurt staan de jongens in hun Oranje voetbalshirtjes van Honig, te wijzen naar de opdruk van de Nederlandse Leeuw en te zwaaien naar Robben. En warempel, hij ziet het ook nog! Hij zwaait en knipoogt terug. Da’s nog eens supercool. De dag kan niet meer stuk! Hun vliegtuig vertrekt naar München en dat van ons vertrekt een paar uur later ook. We slapen allemaal wat en al met al mogen we niet klagen. Op Santa Domingo (Dominicaanse Republiek) moeten we er even uit, waarna de vlucht weer in hetzelfde vliegtuig vervolgd wordt naar San José, de hoofdstad van Costa Rica.

Dag 2: " Koud in Costa Rica " 

Vroeg in de ochtend arriveren we op het vliegveld, waar de taxi voor ons klaarstaat. Binnen 10 minuten zijn we bij het hotel. Hotel Buena Vista doet zijn naam eer aan: het kijkt uit over een vallei. We krijgen er een ontbijtje van heel veel vers fruit en sandwiches met jam. En ondanks dat we al een ontbijt ophebben in het vliegtuig, gaat het er goed in. Na het ontbijt staat er gelijk een tour gepland. Bewust zo gekozen om de eerste dag en het tijdverschil een beetje te overbruggen. Deze excursie gaat naar de Poás vulkaan. Bij de receptie vragen we nog of we ons wellicht warmer moeten kleden: deze vulkaan ligt namelijk op 2800 meter hoogte. De man verzekerd ons dat onze kleding precies goed is. En dus gaan we in onze korte broeken en hemdjes op weg. Het is ook lekker warm. Bij het Nationale Park aangekomen lijkt het ineens een stuk minder warm. Eenmaal aan het lopen blijkt het zelfs koud. Met kippenvel wandelen we naar de Poás. Helaas blijkt deze geheel in de wolken en mist gehuld. We blijven even wachten, wat uiteindelijk wordt beloond: de wolken trekken een beetje weg en heel even hebben we zicht op de krater en de rook die daarbij ontsnapt. Alle aanwezige toeristen slaken een “aaaaaaaah” en “wouw” uit. Het zicht is maar van korte duur, maar wij hebben het gezien!. Daarna besluiten we naar de Laguna te lopen. De lucht is ijl, maar de weg naar boven is erg mooi. Ook hierboven kijken we eerst naar de wolken. Maar ook hier trekt het weer vlug open. Toch besluiten we niet lang te blijven: het is zo koud dat Christ'l er krampen van in de tenen krijgt. Hoe verder we naar beneden komen, hoe warmer het weer wordt. Gelukkig. En nadat er tijdens het eten een flinke bui overtrekt, is het daarna weer droog. Bij het hotel aangekomen worden dan ook vlug de zwembroeken aangedaan door Kay en Timo. Gerrit, Annet en Christ’l maken een wandeling door de prachtige tuin van dit hotel. Tussen de vele koffieplanten en bananenbomen, staan de meest exotische planten en bloemensoorten. Gewapend met het fototoestel zijn er al heel veel close up foto’s gemaakt. Prachtig! Een goed begin van de vakantie!

goudspin

Dag 3: " Met de boot naar de jungle "

Vandaag zouden we om 5.45 uur opgehaald worden bij het hotel. Netjes op tijd, om 5.35 uur stonden we klaar: er was geen taxi. De man bij de receptie vertelde dat de taxi al weg was. Nou ja! Uiteindelijk kwam de taxi toch terug om ons op te halen en naar het verzamelpunt te brengen. Van daar uit gingen we op weg naar Tortuguero. Eerst reden we door San José om nog wat mensen op te halen. We hadden een gids, Ivan en hij kon erg goed vertellen. Hij vertelde van alles wat we onderweg tegen kwamen: Over de vele bananenplantages waar we langs kwamen en over de groei van de bananen. Over de Noni, een vrucht die als medicijn gebruikt werd. We reden door het Natuurpark waar ook de Irazú in ligt. Uitgebreid kwam de geschiedenis van het gebied en het land aan bod. Allemaal in goed verstaanbaar (Amerikaans) Engels. Daarna werden we met de boot naar het hotel gebracht. Dit was een tocht van ongeveer een uur. We zagen niet zo heel veel dieren (waarschijnlijk gingen we ook te hard) maar Timo vond het helemaal geweldig. Met zijn haren in de wind wees hij naar elke boomstam die in het water lag. Na het inchecken werden we samen met gids Ivan, weer terug op de boot verwacht. Deze boot zette ons af bij een stukje regenwoud. We werden begroet door een brulaap, hoog in de boom. In de jungle zagen we onder andere goudspinnen en ook de beroemde rode kikkertjes. Deze zijn rood van kleur omdat ze giftig zijn. Omgeven door de vele grote bomen en planten en niet te vergeten: mosquitos! Maar gelukkig hadden we ons ingesmeerd! Eigenlijk is het niet te beschrijven: Het is gewoon erg indrukwekkend en niet in woorden uit te drukken. Op de terugweg werden we met de boot afgezet in het dorpje Tortuguero. Een dorpje met Caribische en Jamaicaanse invloeden, maar eigenlijk een dorpje van niks, bestaande uit een zandpad met souvenir winkeltjes. De mensen die er woonden zijn overgebleven uit de tijd dat de weg aangelegd werd. Zij werden destijds ingezet als arbeiders. Je ziet hier dus een mengeling van Bob Marleys en Christoffel Columbus die inmiddels ontdekt hebben dat je van toerisme kunt leven. Van hieruit zijn we over het strand teruggelopen. Het strand is er niet mooi, zwart en doet wat rommelig aan. Maar ’s avond schijnen hier de schildpadden het strand op te komen om eieren te leggen. In de struiken zaten ook nog allerlei insecten en vogels. Teruggekomen bij de lodge hebben Kay en Timo nog even gezwommen. Daarna wilden we gaan genieten van een warme douche. Deze was helaas kkkkouddddd! Ondanks dat we in een warm regenwoud zaten, vonden we dat toch niet echt lekker. Maar dat mocht de pret van deze lange mooie dag niet drukken!

Dag 4 " Animal Crossing "   Gisterenavond waren we al vroeg naar bed gegaan. Op het moment dat we in bed lagen, begon het te regenen en te onweren. In ons houten hutje was dat allemaal goed te horen. Timo heeft niet goed geslapen, want hij was bang. Maar daar had hij snel iets op gevonden: hij keek eens rond en wisselde snel het bed en kroop heel snel bij opa in bed, oma verbouwereerd achterlatend, want die kon toen in Timo z'n bed. Jammer genoeg bleef het regenen, maar dat doet het hier heel veel: er valt hier 5 meter regen in één jaar. De ochtend zou beginnen met een tour over het water, waarbij we wildlife zouden gaan spotten. Gekleed in regenponcho’s en teva’s vertrokken we met onze gids. Jammer genoeg de dieren ook niet van regen, dus we zagen er minder dan anders, maar we zagen er toch nog wel wat: Een vogel die volgens Kay als ‘kiwi’ op de plaatjes van de AH staan, maar volgens onze gids Tigerhawk genoemd werd. Een vogel die op een slang lijkt. Wat tucans hoog in de bomen. Een leguaan, een soort reiger. Een broedende Montezumba vogel in een boom, die voor de gelegenheid even zijn nestje verliet en er daarna weer naar terug ging. Maar wat we het allermeeste hebben gezien was regen!!! Eigenlijk wel vervelend, maar al vlug ging dit over in de slappe lach. Van de regen in de drup en met onze voeten in het water. Vele
spreekwoorden passeerde de revue. Op het einde hadden Gerrit en Kay hun regenponcho zo aan dat ze een aliën leken: plastic over het hoofd en gaatjes bij de mond en de ogen. Toen we weer aangemeerd waren stond het ontbijt voor ons klaar: we hebben eerst echter een douche genomen. En dit keer was ie warm…lekker! Na het ontbijt zijn de jongens nog gaan zwemmen, in de regen.  Om 11 uur zijn we met onze gids weer een tour gaan doen in de tuin van het hotel. Gelukkig was het inmiddels droog! Deze wandeling was echt geweldig. We zagen heel veel (voornamelijk kleinere) dieren: bijvoorbeeld de mooie felgroene kikkertjes met de rode ogen en ook hun kikkerdril.

Deze kikkers zie je op reisgidsen van Costa Rica staan. Mooie grote vlinders, hagedissen, leguanen, vogels, vleermuizen, een colonne grote mieren. Ook hebben ze er een kikkertuin en een vlindertuin aangelegd. Hier zagen we allerlei kikkers, van fel gekleurde groene tot rode en alles daar tussen in. Prachtige vlinders in diverse kleuren, maar de blauwe vonden we het mooiste. Om half 3 ging de tocht weer over de canals, wederom op zoek naar wildlife. Met het zonnetje erbij was dit toch wel een hele andere tocht dan vanmorgen. We voeren nu langzaam door de wat kleinere kanalen en zagen weer allerlei dieren. Diverse soorten hagedissen, vogels, brulapen, schilpadden, soort van kalkoenachtig vogelbekdier enz. In de avond gingen we, als klap op de vuurpijl, ook nog turtles spotten. Dit is de tijd dat de groene schilpadden hun eieren leggen op het strand van Tortuguero. Een unieke gebeurtenis die tegenwoordig helemaal gecontroleerd wordt: ’s avonds na 6 uur mag je het strand niet meer op. Voorheen mocht dit wel, maar de schildpadden werden te veel gestoord in hun gang, dat men dit nu aan banden heeft gelegd. Alles wordt ingepland door het National Park. Je kan geen eigen tijd of voorkeur aangeven. En dus mochten we om 22 uur mee. De jongens hadden we even laten slapen, want dit is toch wel laat, zeker gezien het tijdsverschil. Maar wel iets unieks, dus we hadden het er graag voor over. Op een moment werden we geroepen door een spotter. De schildpad had inmiddels een ei of 10 gelegd en is dan in een soort trance. En dus stonden we daar; getuigen van deze gebeurtenis: Een schildpad van 1,5 meter die aan land is gekomen op de plek waar ze zelf uit het ei is gekomen. Waarschijnlijk heeft ze er heel ver voor gezwommen om hier terug te keren. Ze graaft dan eerst een gat en legt daarin de eieren, die zo groot zijn als pingpongballen. In het pikkedonker zien we haar de eieren er uit werken. Daarna gaat ze de eieren ingraven met haar achterpoten en daarna camoufleert ze het met haar voorpoten. We gaan uit de weg staan want hierbij vliegt het zand in het rond. Ondertussen kijken we naar de sterrenhemel. Ook dit is erg indrukwekkend: zo helder hebben we het nog nooit gezien. Het lijken ook veel meer sterren te zijn dan wij ooit gezien hebben. Kay en Gerrit zien zelfs vallende sterren. Daarna worden we weer geroepen: de green turtle gaat weet terug naar de zee. Ook dit kost inspanning. We lopen met z’n allen achter haar aan, de gids met

een rood licht om bij te schijnen in het donker, en brengen haar zo ongeveer in het water. Wel op een afstand, zodat ze verder niet gestoord wordt. En eindelijk….is ze dan in het water en bij de volgende golf is ze weg. Ongeveer 120 eieren achtergelaten op het strand. Na ongeveer 2 maanden komen ze uit, er zullen er echter maar 2 of 3 overleven. Totaal legt een schildpad ongeveer 600 eieren per jaar in de periode juli t/m oktober. Echt heel erg indrukwekkend!

Dag 7 " Relax in Cocles "

Wij zijn inmiddels al een paar dagen in Playa Cocles: Heerlijk relaxed. Ons hotel heeft een zwembad en het wordt slechts door een straat gescheiden van het strand. Het plaatsje zelf is ook erg relaxed: Er wonen hier allemaal “hippie en rasta mensen”. Het enige wat je niet ruikt is wietlucht, maar verder is het allemaal er Easy. De huisjes van ons hotel liggen midden in de natuur. ’s Morgens horen we de apen en de vogels. De sprinkhanen tjielpen de hele dag. Vanmorgen wilden we naar het Luiaarden opvangcentrum gaan. De weg was echter geblokkeerd door milieuactivisten of door medewerkers van een hotel wat ze gingen sluiten. Dat was niet zeker. Toen hebben we op advies van de dame bij de receptie besloten om naar het Jaguar Rescue Center te gaan:
dit is twee jaar geleden opgezet. Eigenlijk doordat er twee biologen zich er gevestigd hadden (een Spaanse en een Italiaan) en de mensen van hier bij hen zieke en gewonde dieren brachten. Hieruit is uiteindelijk het Rescue Center door ontstaan. Ze krijgen geen geld van de regering, dus wordt alles betaald uit de entreegelden, waarmee we hen dus steunen. Ook hier waren diverse luiaarden te zien, maar ook Wild Cats, diverse vogels, slangen, spinnen, kikkers en heel veel apen. Het was echt de moeite waard. En we kregen ook een hele goede uitleg door één van de vrijwilligers. In de namiddag zijn we gaan zwemmen. Eerst in het zwembad en daarna nog op het strand. Over de golven springen, zandkastelen bouwen…echt superleuk! En dan een cocktail drinken of een ijsje eten aan de bar in het zwembad Kay en Timo speelden met de kinderen die we al eerder hadden ontmoet (allebij ook 6 en 8 jaar). Wat is vakantie toch fijn!

Dag 8 " Pura Vida Costa Rica "

neusbeertje langs de waterkant

Vanmorgen moesten we om half 8 klaar staan voor de tour. De taxi bracht ons naar het plaatsje Bambu. Daar gingen we op de boot naar een dorpje. Dit was echt een klein bootje. Eigenlijk een uitgeholde boomstam, waar je niet meer aan kon zien dat het een boomstam was geweest. Het voer over het water en wanneer er sterke stroming was, moest één van de mannen mee helpen duwen met een grote stok. Soms kwamen we amper tegen de stroming in. De rivier lag op de grens met Panama. Uiteindelijk legden we aan. Te voet gingen we verder naar het dorpje Yorkin. Het pad was modderig en soms best steil. Uiteindelijk kwamen we aan bij de gemeenschap. De hele familie stond al op ons te wachten. Vrouw, dochtertje van 3, moeder, vader en nog wat broers. Nadat we sterfruitsap hadden gedronken en kaas en fruit gegeten hadden, gingen we de tuin in waar we een uitleg kregen over de (medicinale) planten in de tuin. Hij liet ons ook het gastenverblijf zien, waar je eventueel ook kan overnachten. Het zag er echt goed uit! Alleen wij bleven wij niet slapen hoor. Daarna ging onze gids Alvin op zoek naar een bepaalde rode vrucht (Mami heette het, geloof ik…). Daarvoor moesten we flink door de modder. Daarbij zette hij Timo op zijn nek, zodat hij niet hoefde te lopen. Uiteindelijk vonden we de vrucht. Daarbij kwamen we langs huisjes gemaakt van slechts enkele planken. Onvoorstelbaar dat mensen zo kunnen wonen! Weer terug in de tuin mochten we nog boogschieten: we moesten proberen om een bananenvrucht te raken. De jongens vonden dat natuurlijk erg leuk.  

 Opa trouwens ook! Ondertussen waren de vrouwen bezig met de lunch: kip met rijst en groenten. Het smaakte heerlijk! Na de lunch kregen we uitleg over de cacaoplant en mochten we zelf cacao verwerken tot chocolade! Op het einde deed de vrouw des huizes er nog een beetje melk bij. Dit eindresultaat, waarvan we mochten proeven, werd door Timo gretig opgelepeld alsof het een toetjes was. Het was ook echt erg lekker! Daarna werden we weer met de boot naar Bambu teruggebracht. Nu gingen we stroomafwaarts, waardoor het wel een beetje op raften leek. Echt een superleuke dag. PuraVida! Als je een idee wilt krijgen, kun je eens kijken op de site van Yorkin Natural Aventures.

Dag 9 " Op naar de Vulkaan "
Vanmorgen werd onze huurauto gebracht. Of eigenlijk, een huurbus, een Toyota Hiace. Inclusief GPS, wat gelukkig een gewone Tomtom blijkt te zijn. Als test geven we “observa” in…een gedeelte van de naam van ons volgende hotel en wat blijkt: we kunnen kiezen uit twee hotels die dit in de naam hebben. We kiezen natuurlijk Arenal Observatory Lodge in Fortuna en onze route wordt berekend! De rit gaat heel erg goed, op één kleinigheidje na: af en toe horen we de bus ‘tikken’ en later wordt dit ‘rammelen’. Al voor we in Fortuna zijn, zien we de Arenal opkomen. Wat een imposante berg! En wat een geluk dat hij nu vrij van wolken is. Alhoewel de vulkaan momenteel ‘slaapt’ volgens zeggen, zien we zelfs een pluimpje rook! De jongens praten enthousiast over alles wat ze weten van vulkanen als we het laatste stuk naar ons hotel over de onverharde weg rijden.

We arriveren nog steeds in enthousiaste stemming, maar ondertussen zijn we toch wel heel erg blij dat we er zijn. Want het geluid lijkt ondertussen op een grote steen die in de wielophanging rondslingert vergezeld van een losse v-snaar. We checken in en bellen gelijk met het verhuurbedrijf. We moeten hen eerst kunnen overtuigen dat het geen gewone tik is maar dat er serieus iets aan de hand is. Dan is de man ook erg coulant: hij zorgt dat er dezelfde avond nog een monteur naar ons hotel gestuurd wordt. Deze moet uit San Jose komen, dus is daarbij ruim 3 uur onderweg. Tevens wordt de beste man op weg gestuurd met een soortgelijke bus. Als de bus niet gemaakt kan worden, krijgen we vervanging. Ondertussen gaan wij douchen en eten in het restaurant van het hotel. Het eten in het hotel is voortreffelijk! Echt goed en helemaal niet wat je in een hotel verwacht. De prijs is daarbij ook nog redelijk! Rond half 9 is de monteur bij het hotel. Het is dan al pikkedonker. Bas legt uit wat er aan de hand is en wijst naar het linkervoorwiel en legt uit welk geluid we hebben gehoord. De man duwt en tikt een paar keer tegen de auto en besluit vervolgens dat we een nieuwe bus krijgen. Dit hadden we al een klein beetje verwacht: De Hyundai Van heeft slechts 10.000 kilometer op de teller en ruikt nog nieuw. Ook de binnenkant is nogal wat luxer. Helemaal niet verkeerd dus! Goed geregeld. Met een gerust hart kunnen we dus gaan slapen aan de voet van de vulkaan.

Dag 10 " De verjaardag van de vulkaan "

Nadat we deze ochtend ontbeten hadden, gingen we mee met de tour van het hotel. Een wandeling over de ‘properties’ van het hotel. Over een tuin valt niet te spreken; de tocht ging door het bos naar de waterval. Onderweg werden we door de gids op allerlei dingen gewezen: apen in de bomen, vogels (waaronder dwergpapagaaitjes!), kikkers, hagedissen, spinnen. Ook deze gids wist ons weer van alles te vertellen over de planten en bomen die we tegen kwamen. Hier was alles weer helemaal anders dan waar we al geweest waren. En elke keer kwam de Arenal weer te voorschijn. Over de vulkaan wist hij te vertellen dat het vandaag de verjaardag van de Arenal was: precies 43 jaar geleden, op 29 juli 1968 was de grote uitbarsting, na ongeveer 400 jaar. Happy Birthday. We hopen natuurlijk nog op een klein beetje vuurwerk vanavond, maar dat zal helaas niet gaan gebeuren, want sinds 7 maanden slaapt deze vulkaan. In de namiddag zijn we gaan zwemmen en hebben we heerlijk gerelaxed in een warme jacuzzi. Tot het begon te regenen, hard begon te regenen. Het geluk is dat het dan niet echt koud is, dus dan maar in de zwemkleding door de regen naar de hotelkamer. (Even voor jullie beleving: we moeten daarbij een stukje door de natuurtuin en daarna over een hangbrug van 16 meter lang en 10 meter hoog, dan nog om het gebouw lopen, de trap op en dan zijn we er). Na 2 uur was de bui wel weer over, maar kon de tour die we ’s middags hadden gepland niet doorgaan. Gids Manfred vond het te glad voor de kinderen. Gerrit en Bas zijn toen de route ‘Old Lava Trail’ gaan lopen. Dit was best een zware tocht en halfweg zei Gerrit tegen Bas dat deze route eigenlijk gesloten was. Dat stond op de plattegrond met wandelroutes. Toch hebben ze hem gelopen op sandalen, zonder flesje water op zak: echte voorbereide wandelaars dus …foei! En het was echt steil. Erg moe, maar zeer voldaan kwamen ze terug met wat lavasteentjes voor Kay en Timo, als bewijs. Dat vonden de jongens geweldig. Meteen werd de aflevering over vulkanen van het Klokhuis, die Christ’l op dvd had gebrand, opgezet en gekeken. Daarna zijn we La Fortuna ingereden met de nieuwe, superdeluxe bus. Na wat inkopen te hebben gedaan en lekker hebben gegeten, zijn we weer over de donkere weg en het onverharde pad terug naar het hotel gegaan.

Dag 11 " Duizend bochten en Hot Springs "

Vanmorgen zijn we na het ontbijt vertrokken richting Rincon de la Vieja. Het eerste deel van de reis ging langs het meer van Arenal. Deze weg leek wel op de weg met duizend bochten die we vorig jaar in Thailand gereden hebben (van Chang Mai naar Mae Hong Son). Gelukkig hadden we dit al op de tomtom gezien. Kay en Timo hadden daarom preventief een reistabletje ingenomen. Al snel bleek dat ook Christ’l dit nodig had. We stopten bij een Duitse bakker, om wat belegde broodjes mee te nemen voor onderweg. Een tijdje later was er een groepje white face monkeys over de stroomkabels over de weg aan het balanceren. De neusbeertjes die we misschien nog zouden tegenkomen hebben we helaas niet gezien. Op een uur van onze eindbestemming af, gingen we naar opvangcentrum Las Pumas. Een project wat dieren opvangt als ze gewond of geblesseerd zijn. Hier konden de jongens eindelijk een Jaguar, een Poema en Wild cats zien. We hadden verwacht dat het ongeveer hetzelfde van opzet zou zijn als het Jaguar opvangcentrum. Jammer genoeg was het net even wat minder, maar misschien komt dat ook omdat we er hier geen uitleg bij hadden. Een uurtje later waren we bij de Hacienda, wat gelegen is in het Nationale Park Rincon de la Vieja. Het complex is erg groot. Ze hebben veel paarden en het ruikt er ook naar paarden. Bas kreeg er direct het “Ponypark Slagharen gevoel” bij. Rond half 4 zijn we naar de in het Nationale Park gelegen Hot Springs gegaan. Op de kaart leek niet zo ver, maar het was best ver rijden. De Hot Springs waren heerlijk. Onvoorstelbaar hoe het water op natuurlijke wijze zo warm kan zijn. Er waren plaatsen waar zowat kokend water uit de bron kwam, wat dan bijgevuld werd met koud water uit de rivier.

Dag 12 “Survival of the muddest”
Aangezien we midden in een Vulkanisch Natuurpark slapen, gaan we natuurlijk een wandelroute lopen. Je kunt hier zware en lange wandeltochten doen naar bijvoorbeeld de krater, maar wij kiezen de korte route van 2,5 à 3 uur. Deze tocht brengt ons langs een krater, mooie vulkanisch kokende modder en een geiser. Maar voordat we dit moois zien moeten we eerst echt survivallen. Je moet de berg op over modderige padden. De enige grip die we hebben, komt door de stenen en de wortels van de bomen die over het pad lopen. De tocht is zwaar, alhoewel de jongens stevig doorlopen. Timo ontfermd zich als een ware gids die bij elke steen handjes geeft om te helpen. Natuurlijk zien we ook nog de nodige dieren zoals neusbeertjes, leguanen, salamanders en tot waar genoegen van Kay en Timo ook nog een slang. Even voor de goede orde: dit was geen giftige. Alhoewel er wel even gegild werd, maar de slang schrok duidelijk het meeste! Uiteindelijk waren we 3 uur later terug bij de auto. De tocht was duidelijk zwaarder dan we verwacht hadden. Weer terug bij het hotel moesten we allemaal in de douche en ook onze kleding had een wasbeurt nodig.


Dag 13 "Vast bij de Ranch "

Vandaag stond er een reis op het programma. Een reis van slechts 3 uur, dus dat valt wel mee. De route die ons navigatiesysteem aangeeft is een groot gedeelte over een zeer goede weg. Op het einde moeten we over onverharde weg. Iets wat we overigens hier heel vaak hebben. De eigenaren van de ranch hadden een dag daarvoor al naar ons hotel gebeld om door te geven dat ze aan de brug aan het werken waren, waardoor we niet de normale weg konden nemen. We zouden door de rode poort via de achterkant van de ranch moeten komen. Maar toen we bij de rode poort stonden twijfelden we daaraan: dit ging toch wel steil en smal naar beneden. Dus reden we weer terug naar de brug en is Christ’l even te voet naar de ranch gegaan. De Nederlandse eigenaar Leon kwam er gelijk aanlopen. Hij verzekerde Christ’l toch dat dit kon, ook al waren we met de bus. Zo gezegd zo gedaan en een paar minuten later werden we inderdaad hartelijk ontvangen door de Nederlandse eigenaar en zijn Duitse vrouw. Na een hartelijk welkom besloten we dat we nog even met de jongens naar het strand zouden gaan. We wilden de huurauto (of eigenlijk bus) even terug naar de straat rijden. De eigenaar Leon ging met ons mee om aanwijzigen te geven. Dit resulteerde echter in het vaststaan van onze huurbus. Ondanks uitermate goede stuurkunsten van Bas was de bus overdwars komen te staan. We stonden vast! De werkmannen van de brug werden er bij geroepen. Er kwam een buurman langs die ook bereid was ons te helpen. Hij had touwen en kabels in zijn pickup. Deze werden aan de voorkant van de auto vastgemaakt en de buurman zou de auto er wel uittrekken. Annet, Christ’l en de buurvrouw konden het bijna niet aanzien, ze dachten dat de auto uit elkaar getrokken zou worden! Maar uiteindelijk kwam het toch goed: de auto werd er uitgetrokken en stond in de juiste positie boven. Wat een opluchting! Bas boog gelijk de (kunststof) bumper weer een beetje terug in vorm. Wonder boven wonder was er geen schade. Pfffff….weer een opluchting! Wat later dan gepland konden we dan eindelijk toch naar het strand van Tambor. Helaas was dit zwart zand, dus hebben we besloten wat te drinken bij een hotel aan dit strand. Bij dit hotel was een mooi zwembad, dus wij vonden dat de kinderen best even mochten zwemmen terwijl wij aan ons drinken zaten. Terwijl de jongens hun shirt uitdeden, kwam de serveerster al vertellen dat dit niet mocht omdat het zwembad voor de gasten was. Maar….er waren nagenoeg geen gasten. We telden er vijf, waarvan geen enkeling gebruik maakte van het zwembad. Erg raar: Je zou denken dat ze blij zouden zijn dat er mensen op hun terras zaten te drinken. En dat er gebruik werd gemaakt van het zwembad, zodat alles er levendig en uitnodigend uitzag i.p.v. kil en saai. Kay en Timo waren helemaal teleurgesteld natuurlijk, omdat ze dit niet mochten. Dus toen de dame in kwestie even uit het zicht was, mochten de jongens van ons vlug even in het water en dan er direct weer uit…stiekem…zonder dat Signorita het zou merken. Dat was natuurlijk kostje voor onze jongens. Maar ze had het toch door en toen Bas even terug naar de auto liep werd hij aangesproken door de manager. Het mocht ècht niet. Maar ondertussen hadden de jongens wel even van het water mogen genieten. Daarna keerden we weer terug naar de ranch en hebben we samen met de familie spaghetti met goulash gegeten.

Dag 14 " Snorkelen en bounty eiland " 

Vandaag zijn we naar een eiland geweest. Via het natuurpark Curú gingen we op de boot. Voordat we op de boot stapten werden we verwelkomd door heel veel white face monkeys, leguanen en een moeder hert met haar jong. Kay en Timo mochten de apen nog bananen geven, door ze op het dak te gooien. De bootrit was mooi en niet erg lang. Het snorkelen ging super, ook met Timo, iets wat vorig jaar nog niet zo goed ging! Hij vond de vissen geweldig. Hij probeerde ze aan te raken en maakte geluid door de snorkel (ja, zoals bij ‘De Snorkels’) als hij iets moois zag. Het was niet zo mooi als de zee rondom Koh Chang, maar we zagen erg veel vissen! Daarna hebben we nog op het strand gelegen en lekker vers fruit gegeten. Het was werkelijk het mooiste stand van heel Costa Rica! Toen de speetboot terugvoer, gingen we ook nog door een soort natuurlijke poort in een rots. Weer terug bij de ranch heeft de eigenaar Leon ons een rondleiding in de omgeving gegeven. We kregen niet alleen hele mooie uitzichten te zien, maar ook hele grote huizen. Onder andere het huis van Mel Gibson en andere wel-gestelde Amerikanen. Een aantal stonden leeg in verband met de crisis. Het was een interessante trip met Leon. Hierna gingen we weer aan tafel met z’n allen. Gezellig hè!

Dag 15 " Balansdag "

De ochtend begon met het melken van de koeien. Kay en Timo mochten superkoe Heidi melken. Alhoewel Timo in het begin niet zo enthousiast was om bij de koe te gaan zitten, vond hij het later toch leuk. Kay kreeg ook nog best wel wat melk in het glaasje. Daarna heeft Leon nog e.e.a. verteld over de ranch en de bomen en planten en de omgeving. Terug boven bij het huis stond het ontbijt inmiddels klaar. Na het ontbijt zijn we met de auto naar Montezumba gereden. Daar was een mooi strand, alleen was de zee helaas veel te ruig. Je zag de stroming van 2 kanten komen. Dus dat was geen optie. Aan het strand lag ook een hotel van een Nederlandse eigenaresse, daarover had Brigitte (de eigenaresse van onze ranch) al verteld. We namen er even een kijkje en het bleek er prachtig te zijn. Paradijselijk mooi, zoals Annet het omschreef. Met een geweldig zwembad. Toen we netjes vroegen of we er mochten zwemmen en dat we er tevens wat zouden drinken en eten, was dat oké. Heerlijk water en heerlijk in de zon! Na de lichte, organische lunch, zijn we een wandeling gaan maken naar de waterval. De waterstroom van de waterval kwam uit in de zee en daarin kon je ook heerlijk pootje baden. Rondom dit water zaten verschillende hippies te drinken en te roken. Ook de oudere hippies die waren blijven plakken in de zeventiger jaren, waren hiernaar toe gekomen en hadden hun bikinitopje uitgedaan om te komen zonnen. Kay vond dit toch wel erg raar. Maar het maakte het tafereeltje wel compleet. In de stroom waren ook heel veel mooie ronde stenen te vinden en blijkbaar is het een gewoonte om er een bouwwerk te maken van deze ronde stenen. Dus Gerrit is driftig gaan bouwen. Want als je in balans bent met jezelf, zijn ook de stenen in balans. Na een paar pogingen bleef de toren staan! Zijn ying en yang waren in balans, goed hè! Na dit dagje zwemmen in de zout, zoet en chloorwater konden wij wel een douche gebruiken. We zijn dus eerst gaan douchen in ons huisje op de ranch. Om daarna niet weer terug over de donkere weg te moeten, besloten we om pizza te laten bezorgen. De pizzabezorger wilde wel pas komen als de hond vast lag. Nadat dat alles was gebeurd, konden wij heerlijk smullen van de familiepizza’s; culinair hoogstandje in karton!

Dag 17 " Hoogvliegers "

Na het ontbijt begonnen we om 7 uur aan een quetzal tour. Samen met de gids gingen we naar een plek waar we ze zouden kunnen spotten. En inderdaad we zagen er een aantal, zowel mannetjes als vrouwtjes. Vooral als ze vliegen zijn deze vogels met lange staart erg mooi. Na deze tour, waarbij wij ons als echte vogelspotters hadden opgesteld, dachten we dat we nu best zelf konden vliegen: Tijd voor een canopy tour. Een canopy tour is een kabelbaantocht waarbij je tussen de boomtoppen door glijdt. We werden begeleid door twee zeer correcte mannen. Ze namen echt alle tijd voor veiligheid. Heel erg goed. Toen we onze klimgordels aanhadden, liepen we een wandeling naar 2300 meter hoogte. Overigens een hele mooie route langs de rivier de Savegre en de waterval. Bij het eerste platform aangekomen, kregen we eerst een uitgebreide uitleg. Er was een lage kabel gespannen waar we aan konden proberen. Vooral voor Kay belangrijk natuurlijk. Het ging geweldig goed, dus hij mocht alleen. Het waren ook geen lange afstanden van platform naar platform. Eén van de mannen ging voorop en de andere man ging als laatste samen met Timo. Op elk platform werd je weer eerst aan een kabel vast gemaakt: Safety First! Bij een kleiner stukje mocht Timo op een gegeven moment ook alleen! Het was absoluut niet moeilijk of zwaar, maar wat een geweldige ervaring! En als klap op de vuurpijl, bij het allerlaatste plateau, zat er een jonge quetzal op ons te wachten in de boom! In de namiddag hebben we nog meer vogels gespot. Heel veel kolibries, spechten, een Baltimore oriole (een soort wielewaal), een yellow-crowned euphonia, de grote kiskadee, een eekhoornkoekoek, een zwarte havik, een brown jay enzovoorts, enzovoorts. Ook zijn we nog wat wandelroutes gaan doen. Je ziet wel: we leren bij als echte vogelaars! Echte hoogvliegers!

Dag 18 en 19 " Op zoek naar het paradijs ?!? "
 Inmiddels waren we per boot gearriveerd bij Poor Mans Paradise. In Sierpe hadden we de auto ingeleverd en een tocht van anderhalf uur bracht ons op het schiereiland aan de rand van Corcovado. Dit zou een echt paradijsje zijn, waar we zouden logeren in een groot huis met een woonkamer, twee slaapkamers op de begane grond, een badkamer op de begane grond, een slaapkamer boven met aparte badkamer. We verheugden ons er enorm op, maar het viel erg tegen. Als we het huis moeten beschrijven lijkt het echt op het huis van Pipi Langkous. Het lag aan de zee en helaas was de invloed daarvan in alles te zien. Kranen, accessoires, schroeven en spijkers: alles was roestbruin tot blauwgroen geoxideerd. Het enige solide onderdeel van het huis was de trap naar boven. De rest kraakte of piepte en met name het bed op de bovenverdieping. De ramen konden open, maar de meeste horren waren ook vergaan. Daardoor wilden we ze natuurlijk ’s avonds niet open zetten. En dus was het bloedje heet. Er was een ventilator in de woonkamer, maar die kon niet meer draaien doordat deze of niet aangesloten was of vastgeroest zat. Maar als deze wel had kunnen draaien, dan had dat geen verschil gemaakt. We hadden stroom van 17.30 tot 22.00 uur middels een generator. In de twee badkamers waren twee grote baden: maar de tijd dat je hierin had kunnen baden was lang geleden. De afvoer kon niet dicht, kraanwerk was gedeeltelijk verdwenen of verroest. Het kitwerk was ver heen. Dat bleek ook wel toen er de tweede dag boven en onder tegelijk gedoucht werd: toen kwam het water door het plafond! Op diverse plaatsen. Verder leek het alsof er iemand in gewoond had die met de noorderzon was vertrokken; wat schilderijen van de muur had gehaald, maar de agenda (van 2006), tijdschriften en boeken had laten liggen. Alles vergeeld en stoffig. Heel raar. De helft van de verlichting deed het overigens sowieso niet. En eerlijk gezegd was het ook levensgevaarlijk. Uiteindelijk hebben we deels goed geslapen. De volgende ochtend stond een excursie naar Caño eiland op het programma. Op de reis naar het eiland toe zagen we diverse (bultrug) walvissen. De walvissen komen er om jongen te krijgen. En dus zagen we ook jonge walvis. Wat een geweldige ervaring. Dit maakte veel goed! Voor de kust van Caño gingen we snorkelen. Caño zou de mooiste plek van heel Costa Rica zijn om te snorkelen en duiken. Maar wij vonden Tortuga eiland, waar we een week geleden gesnorkeld hadden, veel rijker en mooier. Helaas ‘pikte’ de zee en dus waren Kay en Timo er zo uit. Achteraf bleken dit kleine kwallen te zijn, maar dat wisten we op dat moment nog niet. Op het eiland gingen we eten en toen we de tweede keer gingen snorkelen, bleven opa, oma en de kids op het strand. Zij hadden genoeg van het gepik. Bas, Christ’l en de gids gingen nog snorkelen. Ook hierbij was het minder mooi dan wat we eerder gezien hadden, maar we zagen gelukkig al wat meer vissen. En als toetjes hoorden we het geluid van een walvis terwijl we met onze oren in het water lagen! Wouw! In de middag kwamen we weer terug bij het hotel. We hadden inmiddels besloten om geen vier nachten te verblijven, zoals gepland. Ik denk niet dat we daar een uitleg bij hoeven te geven. Alleen was er op dat moment nog geen telefoon. Het eten werd geserveerd. Inmiddels hadden we al twee maal aangegeven dat we maar één viseter in ons gezelschap hadden. En wat denk je dat we kregen: vissoep vooraf en vis met rijst als hoofdgerecht. En dus hebben ze voor ons brood met gebakken ei gemaakt. Ach ja…Na het eten konden we gelukkig allemaal regelen dat we de volgende ochtend met het bootje weggebracht werden en twee dagen eerder in het volgende hotel konden verblijven. Voordat we met de boot weggebracht werden, hebben we nog wat gewandeld rondom het hotel en wat op het terras gezeten. Daarbij zagen we een aantal dieren, zoals grote rode ara’s, maar ook een slang. Eentje van zo’n anderhalve meter lang, die bij nakijken in de boeken, ook nog eens een dodelijk exemplaar bleek te zijn. Iemand die er anderhalf jaar woont had dit nog nooit gezien en ook de familie vond dit heel apart. En dat zat dan onder ons terras. Wij waren alleen nog maar blijer dat mochten gaan. En nu zitten we hier dan, in Dominical. We hebben de hele dag verlichting, een groot zwembad, warm water, een koelkastje en een ventilator, en zelfs airco. De kamers zijn niet groot maar alles is mooi schoon. Er zijn weer mensen om ons heen. Het voelt alsof we weer terug zijn in de beschaafde en bewoonde wereld. Lekker!

Dag 23 " Lekker relaxen "
Het hotel waar we nu verblijven heeft een groot zwembad, met heerlijke ligbedden erom heen, tot genoegen van iedereen. ’s Morgens is het goed zonnig en heet. ’s Middags betrekt het meestal een beetje, maar dat is het nog steeds heerlijk. De tuin van het hotel is ook prachtig. Onze buurman is een leguaan die we Bob hebben genoemd. Ook hij zit de hele dag op een steen van de zon te genieten. Tegen vier uur wordt het drukker rond het zwembad. Niet van de mensen, maar met vogels. De dwergpapagaaitjes, toekans en vogeltjes waar we de naam niet van kennen vliegen dan over en strijken neer in de bomen rondom ons. Vanmorgen zijn de mannen naar een waterval geweest waar ze konden zwemmen. Annet en Chist’l bleven lekker relaxen bij het hotel. In het water van de waterval kon je zwemmen, maar Gerrit bleef op de kant omdat het toch wel een beetje koud was: het kwam rechtstreeks uit de bergen. Ook hing er een touw, waar Bas als een ware Tarzan aan ging hangen om vervolgens in het water te springen. Daarna werd er nog een bezoek gebracht aan een voormaligs vissersdorp, wat zich nu ontplooid had tot een surfdorp.


Dag 24 " Terug naar de kust "
Vanmorgen zijn we met een taxi naar Manuel Antonio gebracht. Een ritje van zo’n 30 minuten, dus lekker kort. Omdat het nog vroeg was konden we nog niet onze cabinas in. Dus werden onze koffers gestald en besloten we naar het strand te gaan. Via een pad waren we binnen 5 minuten op het strand. Gerrit en Annet gingen wandelen door dit levendige plaatsje. In tegenstelling tot alle andere plaatsen waar we geweest waren, zijn hier kraampjes, winkeltjes en terrasjes. Dus kortom: een bruisende plaats. Kay en Timo genoten van de golven. Overigens mochten we ook hier maar tot de knieën in het water: de stroming kan hier verraderlijk zijn. Er lopen zelfs lifeguards op het strand. Rond de klok van 12 uur springen Bas en Kay met hun enkels in het water over de golven. Timo en Christ’l waren vanuit het water op weg naar het zandkasteel van Timo met twee bekertjes water. De kleding en schoenen lagen netjes op het droge: Bas had ze daar neergelegd waar het zand niet nat was. Gerrit en Annet zaten heerlijk op het terras aan de overkant van de straat het tafereel te bekijken als plots een grote golf het strand op komt. Zonder aankondiging worden onze schoenen en kleding weggespoeld. Christ’l rent het strand op in een poging de kleding te willen redden, maar vervolgens weer naar Timo om hem een hand te geven. Bas en Kay zijn inmiddels ook onderweg naar de natte pakketjes van handdoeken en kleren. Het water was inmiddels weer terug gezakt. We besloten maar terug te gaan naar het hotel. Daar hebben we eerst al onze spullen gedoucht bij het zwembad om ze te ontdoen van zand. Gelukkig scheen het zonnetje en was er een licht windje, waardoor onze kleding snel kon drogen. Inmiddels konden we ook de cabinas in. Na de middag zijn we met de bus naar Quepos gegaan. Wel grappig, want in de toeristenplaatsen kunnen de meeste mensen wel Engels, maar Quepos is wat minder toeristisch. Maar met de paar woordjes Spaans die we inmiddels spreken, konden we goed vooruit. Zo hebben we voetbalshirts van het Costa Ricaanse voetbalelftal voor de jongens weten te kopen. Het liedje van Una Camisa Negra (vert. een zwart shirt) dendert wel nog door ons hoofd! En ook afdingen lukt in het Spaans! Daarna nog een lekkere Italiaan gescoord (waar de oven nog met hout gestookt wordt) en een lekkere ijs. En dan weer met de lijnbus tussen alle Costaricanen terug naar ons hotel. Lekker een Cuba Libre en wat Pilsen bier tot besluit op onze terraza aan de rand van het parc national Manuel Antonio. Dichterbij kun je niet zitten.

Dag 25 " Pura Vida "
Na het ontbijt gaan we direct naar het nationale park. Al vlug zien we allerlei dieren: een specht, apen, neusbeertjes, luiaards, een soort varken/zwijntje, maar vooral heel veel salamanders en leguanen. Via één van de wandelroutes komen we op een mooi uitkijkpunt. Via een andere route komen we uiteindelijk bij een wit bounty strand. We hadden onze zwemspullen niet meegenomen, omdat we van plan waren om ná het park weer naar het strand of het zwembad bij het hotel te gaan zwemmen. Maar dit witte zand en de golven zijn zo verleidelijk. Dus mogen Kay en Timo in hun onderbroeken zwemmen. Ze vinden het geweldig, maar mogen wederom weer maar tot hun enkels erin, zo verraderlijk zijn de golven weer. Alhoewel ze dit keer meer bouwen in het zand. Het is dan ook perfect bouwzand! Wij zitten vanaf veilige afstand, met onze kleren aan, op een boomstam alles te kijken. En ook deze keer verrast een golf ons. De broeken zijn een beetje nat geworden, maar dat is niet zo erg: In de felle, hete zon van vandaag droogt alles heel snel. Mede bezoekers van het strand werden overigens ook verrast. Niet alleen door de golven maar ook door de neusbeertjes, die het eten uit de tassen wilden halen. Ook best een grappig gezicht, vooral als je zelf (uit voorzorg) niets meegenomen hebt. Als het alweer tegen de middag aan loopt, gaan we via een andere weg weer het park uit. We moeten dan nog een stukje door een rivierbedding lopen. ’s Middags wordt er nog wat in het zwembad gezwommen en langs de souvenirkraampjes gelopen. Een heerlijke dag, met erg mooi weer! Pura Vida!

Dag 26 " op de Hollandse toer "
Vandaag eerst een paar uurtjes reizen naar ons laatste hotel in Costa Rica, Dos Palmas, vlak bij het vliegveld. Onze chauffeur is ruim op tijd: het was rustig op de weg. Op onze vraag of hij nog even langs de krokodillen bij Rio Tarcoles wil rijden zegt hij eerst "nee dat mag je niet vragen" maar meteen daarachter aan "Ja natuurlijk, want dit mag je niet missen!” En inderdaad dit hadden we niet willen missen: Wat zijn ze groot, vijf, zes meter lang en zien er erg vervaarlijk uit! Prachtig om te zien. Daarna zijn we snel in ons "Hollands" hotel. Mooie kamers. Bas, Christ'l en de Kids liggen 2 meter van het zwembad en een kamer van 7x7 meter. Het lijkt wel een appartement!! We gaan nog snel even het zwembad in, want het personeel, twee Nederlandse studenten, zeggen dat het gaat regenen. En inderdaad, anderhalf uur later gaat het regenen. Heel hard en heel veel en een paar uur lang. Voor Kay en Gerrit geeft dit niets, zij gaan gezellig samen Barcelona tegen Real Madrid kijken, met natuurlijk een voorkeur voor Barca! Lekker wat relaxen, kletsen met mede hotelgasten uit België, een lekker biertje drinken…zo vliegt de tijd. We besluiten lekker bij het hotel mee te eten met het dagmenu "rijst met draadjesvlees en salade". Dit blijkt een goede keus, het is echt lekker. De jongens eten Hot Dog met hele lekkere frieten. Daarna inpakken voor de terugreis en nog wat kletsen met het personeel, een biertje tot besluit en naar een heel lekker bed (en ook een heel lekkere douche).


Dag 27 " Afscheid van Costa Rica "
Voor Nederlandse begrippen moeten we vroeg uit de veren, maar hier zijn we het gewend: Om 6 uur. We eten nog vlug een lekker ontbijtje en pakken de laatste spullen in. Dan staat de taxi klaar voor vertrek. Om 8.30 uur zijn we op het vliegveld. Eerst moeten we 26 dollar per persoon vertrekbelasting betalen en een onduidelijk formulier met gegevens invullen, alvorens we mogen inchecken. Dan kunnen we door de douane controle. Hier blijkt dat de kinderen een aparte paspoortcontrole hebben? Christ'l gaat natuurlijk met hun mee, wat een flauwekul, want uiteindelijk komen we bij dezelfde security check uit. Daar moeten we zelfs de schoenen uit doen voor de controle. Echt alles wordt gecheckt, zo lijkt het. Maar als we eenmaal wachtend bij het vliegveld zitten, blijkt dat Gerrit gewoon met een liter water in z'n rugzak door de "controle" is gekomen! Goeie check! Nog een klein uurtje wachten en een laatste foto van ons vliegtuig, zijn we klaar voor vertrek. Met een tussenlanding op de Dominicaanse Republiek om te tanken, komen we vervolgens zonder vertraging in de ochtend aan in Frankfurt. Onze koffers komen als eerste van de band en 15 minuten later zitten we al in de trein! Moe maar voldaan op weg naar huis.